Ontvangen!

Ik irriteer me. Mateloos. Ik word er soms wel eens zo erg door geërgerd dat ik tegen wild vreemde mensen wil uitbarsten in een furieuze tirade. Iemand ooit wel eens gehad? Je overhoort per ongeluk expres een conservatie van andere. Niet om het een of andere maar de dingen die jou bezig houden zijn altijd minder erg als die van de buurman een tafeltje achter je in een restaurant of op het terras. Mensen willen bovendien ook wel gehoord worden want anders praten ze niet zo hard in een openbare gelegenheid. Dit maal zijn het nog geen eens echt de mensen om mij heen die mij ergeren. Het is mijn partner P. We zijn heerlijk aan het tafelen. Maar het gesprek zorgt er voor dat ik niet echt kan genieten van het eten. Het liefste wil ik naar huis. Daar kun je schreeuwen en als het nodig krabben slaan en bijten. Maar in een restaurant is niet echt de plaatst om deze acties uit te voeren dus blijft het bij beschaafd conserveren. Mijn handen worden warm. Ze zijn klaar om een mep te verkopen, recht in het gezicht van P. Niet dat ik erg snel sla. Maar het bloed word onder mijn nagels vandaan gehaald dit keer. Ik excuseer me en koel even af op het toilet. Het liefst zou ik het naar hem toe schreeuwen de saus over zijn hoofd gieten en met de vette jus uit zijn haar het op zijn witte shirt schrijven met mijn vinger zodat het er nooit meer afgaat in zijn ogen kijken en zeggen kijk daar, nu gaat het er nooit meer uit! Het er in willen smeren. Maar in een restaurant gaat het slechts met woorden.

Rechtstreekse confrontaties kan ik nooit zo goed. Ik moet altijd even eerst wennen aan de woorden die zijn gezegd ze plaatsen en dan pas als ik er lang genoeg over heb nagedacht kan ik een antwoord geven. Ik denk na wat het beste is om nu te zeggen. “ Het is absurd om te zeggen dat je kinderen neemt. Je mag kinderen ontvangen je krijgt ze.” Het antwoord dat ik nu krijg geeft me een waas voor ogen. “Ja dat is als je kinderen adopteert.” Als zijnde een geadopteerd kind heb je een betere kijk op dit begrip maar zoveel onwelwillendheid daar kan ik nog steeds niet tegen. “Dat je kinderen mag ontvangen is de grootste genade die er is, voor hen die dat willen. Het is niet een beslissing die aan jou ligt. Het is geen koekje wat je koopt in de supermarkt of een gerecht wat je bestelt in een restaurant. Het iets moois unieks wat je mag ervaren als ouder zijnde om voor iets te zorgen. Het leven door geven is stap 1 maar de wijsheid door geven die jij in je leven mocht hebben ervaren is het tweede.” P, kijkt me aan. Hij gelooft nog steeds dat het nemen van kinderen iets is wat je doet zonder dat hij het beseft dat hij het grootste geschenk wat je in je leven mag ontvangen afdoet als iets ordinairs. Iets wat voorradig is voor iedereen!

Hoe moeilijk kan het zijn om iemand uit te leggen dat niet alles voor iedereen is weg gelegd dat je soms moet wacht totdat je iets krijgt. Zodra dat je in verwachting bent dan is nog niets zeker. Je weet het pas dat je iets hebt mogen ontvangen als het in je armen ligt. Maar kinderen ontvangen is een van de dingen. De dagen dat je mag leven in goede gezondheid. Maar goed. Ik probeer het aan te kaarten. Om P. Op een andere manier in te laten zien dat niet alles in je eigen handen ligt. Dat je soms moet afwachten wat het leven jou te bieden heeft. Of het genade toont. Maar soms is het ook een kwestie waar je genade in mag ontvangen.

Het werkt allemaal niet. Wie niet luisteren wil, moet maar voelen. Ik loop weg naar buiten, Hij mag de rekening ontvangen.