Onvoltooid toekomstig voortgezet

Bij het wekelijkse rondje stoffen blijft mijn swifferplumeau hangen aan een fotolijstje. Het is gemaakt van geruwd hout en staat er nog niet zo lang. Op de foto staat het glunderende gezicht van tienerelf, geflankeerd door eenentwintig andere, onbekende, gezichten. Het seniorenjaar van de basisschool is begonnen. Sterker nog, het is al meer dan halverwege. De CITO toets is gemaakt en het is nog even spannend hoe het is afgelopen. Ter afsluiting van het toetsgebeuren gaan ze ter afsluiting een film kijken in de klas en kletsen met elkaar. Diep van binnen ben ik trots op deze kanjers. Deze aanstaande brugpiepers zijn zich er heel goed van bewust dat ze bezig zijn aan de laatste periode met elkaar. Samen vormen ze een hechte groep, staan elkaar bij en troosten klasgenoten die last hebben van posttraumatische toetsdagen.

Het laatste jaar betekent ook dat we een vervolgschool zoeken. Het advies luidt VMBO-T, ofwel MAVO. Een mooi advies, waar tienerelf later nog alle kanten mee opkan. De afgelopen weken bezochten we verschillende open dagen en – avonden. Marketingmomenten, waarop potentiele voortgezette scholen zich aan een verse voorraad aanstaande leerlingen én ouders presenteren.

De eerste avond bezochten we een VMBO school bij ons in de buurt. Wat onwennig stapten we over de drempel, die vooraf hoog was geweest en ter plekke neerklapte. Hoe het komt weet ik niet precies maar de bontgekleurde aula voelde vrijwel direct als een warme deken. Tienerelf zwierf rond alsof hij er al jaren over de vloer kwam, met in zijn kielzog een bekende van een andere school, die hij via-via kent. Het leven van een aanstaande puber bestaat immers vooral uit via-via.
De nieuwbakken leerlingen mochten een proefles kiezen, waarbij zowel tienerelf als zijn vage kennis onafhankelijk van elkaar dezelfde les kozen. Voor de ouders was er een bijeenkomst waarin huishoudelijke narigheid als roosters en huiswerkzaken werden doorgenomen.

Tienerelf had voor een creatieve les gekozen, handenarbeid. Een les waarin ze een fotolijstje gingen knutselen uit houtwerk, karton en rubber. Eerst werd er een foto gemaakt van de aanstaande klas. Zittend, hangend met en over elkaar als echte brugpubers, sommigen een voorzichtige arm om de ander geslagen. Vervolgens werd er niet alleen geknutseld, maar ook gelachen en gekletst en waar nodig werd bijgesprongen. Bij het verlaten van de klas werd er over en weer geroepen: “Doei, enne.. misschien tot in september?”

Een paar weken later bezochten we een scholengemeenschap. De bevlogenheid en de betrokkenheid van de aanwezige leraren was duidelijk voelbaar. De ouderpresentatie liet ook geen vragen open. De schoollokatie was licht, open en helder. Misschien net even té, want op de een of andere manier voelde het niet goed. Tienerelf kon er zijn weg letterlijk niet vinden.
Terwijl wij als ouders een presentatie kregen voorgeschoteld, was het de bedoeling voor tienerelf om vrij rond te wandelen, wat lokalen te bezoeken en activiteiten te ondernemen. Van vrij rondwandelen was echter geen sprake, aangezien het voor tienerelf na drie lokalen al op verdwalen uitdraaide. De vrijwillige leerling uit de tweede klas die hem zou begeleiden was ‘m halverwege de rondleiding gepeerd.

De vraag welke school het gaat worden is inmiddels volmondig en uit de grond van het hart van tienerelf beantwoord. Tot half april houd ik mijn vingers gekruist, hoop ik dat dat hij genoeg punten heeft binnengesleept en dat er geen loting hoeft plaats te vinden.