Onvoorwaardelijk

Het is alweer rushen geworden deze morgen. Ik moet er snel vandoor, de bezige dag tegemoet. Ik knoop mijn schoenen (hoe ’s morgens zo’n simpele handeling zo ingewikkeld kan zijn), loop naar de gang, neem mijn jas van de kapstok. Nog even, en mijn jeansjasje zal niet meer volstaan om me te beschermen tegen de Belgische temperaturen. Hoewel de tijd me op de hielen zit, ga ik toch nog even de slaapkamer binnen. Het ondoorgrondelijke nachtzwart is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een grijze ochtenschemer. Je ligt op bed, opgerold in een bolletje, verzwolgen door het zachte dekbed. Je maakt dankbaar gebruik van de vrije ruimte die ik achterliet toen ik vanmorgen uit het bed stapte. Je hoort me niet binnenkomen en je zet onverstoord de slaap der onschuldigen verder. Ik stap naar je toe en buig over je. Ik laat mijn gezicht glijden over het jouwe. Wat hou ik van je ochtendgeur. Het heeft niets van het oceaanfrisse douchemengsel waar ik vanmorgen mee insopte. Het is jouw onuitsprekelijke ochtend-liefste-geur. Ik noem je plagerig mijn stinkertje – elke morgen weer. De trekken van je gezicht en je ogen tonen zorgelijke bezigheid, alsof je in je dromen de vervelende todo’s en boodschappen aan het afhandelen bent.
Vandaag is het 18 augustus, een mijlpaaltje op onze gezamenlijke huiskalender. We zijn vandaag 3 jaar getrouwd. Al drie jaar voer ik dit dagelijkse ochtendritueel uit. 3 jaar geleden werd de liefde, waarvan ik overtuigd was dat ze onvoorwaardelijk was, opeens menens. 3 jaar geleden werd onze liefde openbaar, goedgekeurd, teboekgestaafd, ingezegend. Onvoorwaardelijk. Ik hou van je ondanks alles. Ik ga voor jou door het vuur. Ik bouw voor jouw luchtkastelen. Ik hou van jouw met je ogen zo blauw, damdamdamdoebidoebidam… Geloof ik nog in onvoorwaardelijk? Ik weet het niet. Onvoorwaardelijk lijkt nu zo onbereikbaar, zoals oneindig en altijd. 3 jaar later is de hoogste glans een beetje weg, de eerste krassen verschijnen op het koetswerk. Onze coalitie heeft de eerste opstandjes moeten doorstaan. Onze kleine onvolmaaktheden, die 3 jaar geleden onzichtbaar waren, doen nu soms onze wenkbrauwen fronsen, maken ons kort van stof. Een paringsdans van actie en reactie. Naast mijn beste vriendin ben jij ook mijn beste criticus geworden. Jij roept me tot de orde, zet me aan het werk, wil vroeg naar huis, zet mijn radio zachter, vertelt een grap die geen grap is, doorprikt mijn dagdromen, zet me met mijn voeten op de grond, brengt me terug naar planeet aarde.
Je opent je slaperige ogen. Je ziet me voor je en je zorgelijke gezicht maakt plaats voor een liefkozende lach van herkenning, alsof je me daar verwacht in die kamer op dat uur in die houding. Je zegt me goeiemorgen en je zorgelijke gezicht lost op in een zachte glimlach. Opeens verdwijnen mijn donderwolken en ik bedenk me wat een gelukzak ik toch ben. Dat ik hier zo bij je mag zitten. Dat ik vanavond opnieuw je voorhoofd mag kussen en dat ik ’s avonds het bedlaken over jou en mij mag trekken. En nu besef ik: de laatste drie jaren waren meer dan de moeite. Het had anders gekund, maar had ik het anders gewild, deze paringsdans van geven en nemen? Jij bent niet alleen mijn beste vriendin, je bent ook mijn enige houvast. Jij stelt me gerust, luistert naar angsten, deelt mijn enthousiasme, kent mijn dromen, houdt me vast zoals niemand anders dat doet, geeft me die onmisbare bedwarmte, maakt het ouder worden minder beangstigend..
Ik beantwoord je goeiemorgen met een kus op je voorhoofd en ik vertel je dat ik het vanavond niet te laat maak. Na een tweede kus op je mond sta ik recht en verlaat ik de slaapkamer. In de auto op weg naar het werk hou ik het beeld van je glimlach voor mijn ogen. Laat de dag nu maar komen. Ik voel dat ik alles aankan.