Onze vluchteling

Vroeger had je nog wel eens leuke vluchtelingen. Ik kan me nog goed herinneren dat we jarenlang een echtpaar uit Sarajevo op zolder hadden wonen. Leuke mensen hoor, en je hele huis stond er altijd spik-en-span bij. Zij lapte schichtig onze ramen, en hij verbouwde onze badkamer, een echte vakman naar ik me herinner. We deden ook altijd leuke spelletjes met ze. Als Olga (niet haar echte naam) op een keukentrap stond te balanceren met een emmer en een spons renden wij met een klappertjespistool er omheen, gillend van ratatatatak. Zij speelde het altijd leuk mee en kon dan erg overtuigend huilen.
Of dat je ’s nachts naar zolder sloop en hun deur intrapte, dat stond ook altijd garant voor een hoop vrolijk tumult.

Het was nog even spannend toen de rust in hun land terugkeerde, de dakkapel was immers nog niet af. Weet nog goed dat we ze toen wekenlang aan het lijntje wisten te houden met oude videobanden van het NOS-journaal. Videobanden, mijn tien jaar jongere broertje kan zich daar dus niks bij voorstellen. Die is van na Philip Freriks.

En als er gezellig een verjaardag werd gevierd waren ze ook van de partij. Dan zat je gezellig met z’n allen in een kring, en zij in het midden. Ja, en dan maar overgooien met hun paspoorten he. God, wat hebben we gelachen met onze vluchtelingen.

Uiteindelijk was de nieuwigheid er wel een beetje af en begon het te irriteren dat ze steeds ‘astoeblieft’ snotterden. Natuurlijk te gek voor worden dat ze geen ‘u’ kunnen uitspreken, zo blijf je natuurlijk een ontwikkelingsland. Ook ging onze nachtrust op termijn naar de knoppen, als een van beiden weer eens helemaal om niks lag te krijsen.

Uiteindelijk hebben we ze maar naar het asiel gebracht, maar toch denk ik nog wel eens onze vluchtelingen.
Een enkele keer overweeg ik wel eens een nieuwe vluchteling. Eentje uit de Hoorn, of Libië.
Maar als je dan hoort hoe ze met bootladingen tegelijk dat leuke Lampedusa overspoelen, dan vraag ik me toch af; hebben die mensen dan geen geweten?