Onzeker…

Net als je denkt dat het leven zich tegen je keert, dient zich op de een of andere manier altijd weer een lichtpuntje aan. Dat is het fijne en ook de veiligheid van ons gekke leven. Maar met dat lichtpuntje gloort er ook altijd weer dat ene gevoel aan de horizon: je voelt je onzeker… Als we ervan uit gaan, dat ons leven vastligt in een blauwdruk ergens in het universum, dan brengt dat zekerheid. De zekerheid, dat alles toch wel gebeurt, zoals het gebeurt. De zekerheid, dat je beter kunt genieten van je dip, want er komt weer een betere tijd aan. En dan kun je maar beter genoten hebben, voordat het nieuwe genieten zich aandient. Zekerheid dus… een vreemde factor, een vredig gevoel en oh zo vreselijk onzeker…

Ondanks dat alles dan vastligt en zeker en vast zal plaatshebben, lijken wij mensen toch de meest rusteloze soort op deze aarde. Waar zijn we naar op zoek? Wie zoeken we? Waarom zoeken we? Hoe doen we dat, wat of wie willen we vinden we en wanneer? Want alles komt, zodra het komt en gaat ook weer, zo gauw het gaat. De vragen van het leven… onzeker…

Groot heh, als je er zo over nadenkt? Maar het grappige is, dat we meestal de grootste onzekerheid ondervinden omtrent de kleinste dingen. Haar, kleding, figuur, bioscoop of kroeg, en: vindt hij me leuk genoeg? Maar ook dat ligt weer vast in datzelfde universum, dus heeft het zin om daarin te willen sturen? En zo laveren we sierlijk tussen leuk en stom, goed en slecht, sterk en zwak, zeker en onzeker…

En dan is daar internet dating, een raar en dankbaar forum voor de alleenstaande sterren in dit universum. Een prachtige oplossing voor de introvertere mens en een nog betere mogelijkheid voor mensen met levensvragen, klein of groot. Papier is geduldig en kent geen onzekerheden. Ook ik ben “gevallen” voor dit medium, op aanraden en na het zien van de vermeende successen in mijn omgeving. Wat een zekerheid geeft het te weten, dat je “geen interesse” kunt sturen aan de mannen die je niet kunnen bekoren. Mannen met vragen als: “Ben je lekker?” (ja, ik ben best lekker bij mijn hoofd) of “Wat vind je lekker?” (alles behalve boerenkool met worst). En dan is daar de heerlijke zekerheid van het gebroken hartje, waarmee je inhoud geeft aan je “nee, dank je wel”. En de heerlijk zekerheid te weten, dat je (ondanks je wensenlijstje) “in de markt” ligt zonder daar specifieke moeite voor te hoeven doen en zonder het gevoel: ik ben onzeker…

En dan is hij daar: die ene man… de man die niet alleen kijkt, maar ook ziet. De man die niet alleen leest, maar ook luistert. De man die jou wil ontmoeten, omdat hij weet dat het goed moet zitten. De man die jij wilt ontmoeten, omdat je het geduld van zijn papier ook graag live wilt exploreren. En dan is hij daar: de ontmoeting, de kus en als jouw persoonlijke geest uit de fles… “poef”: je bent onzeker…