Ze begon subtiel via het jongere zusje die ze opdrachtjes meegaf om haar eigen frustraties vanwege het gebrek aan vriendinnetjes af te kunnen reageren. “Je moet tegen haar zeggen dat ze een stom kind met een achterlijke bril is” en niet lang daarna was ze “mans” genoeg om zelf de scheldpartijen en uit te delen lijfstraffen voor haar rekening te nemen.
Mijn dochter die het altijd leuk vond om buiten te spelen werd haar nieuwste slachtoffer, nadat ze op een ander buurmeisje uitgekeken was. Toen het kind nietsvermoedend naar buiten ging om te spelen en ik nog even in de gang stond om wat jassen te sorteren hoorde ik het.
[i]“Zo, ben je daar weer, op je lullige schoenen, met je achterlijke permanentkrullen…. Vieze vette pafzak!” [/i]
Mijn dochter stond aan de grond genageld, en mijn tolerantie verdween ver onder vriespunt. Ik opende de deur en gaf het “wicht” te kennen dat ze niet langer welkom was vóór mijn huis, in mijn huis, achter mijn huis, en in de buurt van mijn dochter! Mijn beklag doen bij de ouders bleek een nutteloze missie te zijn, aangezien zij van mening zijn dat hun kind zoiets niet doet, maar wat had ik anders verwacht van een ouder die slechts 4 hersencellen (voor elke kookplaat eentje) heeft.
Dag in dag uit werd mijn dochter stelselmatig uitgescholden, geschopt en geslagen door het wormvormige aanhangsel met slechts één cilinder van de overkant. Mijn grote meid van 7 liep bijna op haar tandvlees, maar was helaas niet opgewassen tegen deze vorm van geestelijke mishandeling.
De laatste schooldag was een feit, en weldra zouden [i]“De Tokkies”[/i] van de overkant op vakantie gaan. Toen we de straat inreden zat Miss wonderfull op het muurtje voor het huis te wachten tot de overige leden van de jostiband thuis zouden komen. Ik zag mijn kans schoon en zei tegen mijn dochter dat ze goed op moest letten, want moeder zou eens laten zien hoe je dit soort zaken vakkundig de kop indrukt.
[i]“Zo zo… Je kan wel zien dat je al naar groep acht gaat Iris, want zo te zien begin je zelfs al een beetje borstjes te krijgen!” [/i]
Mijn schattige zoontje deed nog een duit in het zakje door in een uitdagende pose voor het raam zijn eigen tepeltjes op te wrijven. Het was voldoende om haar door de grond te laten zakken en om vader Tokkie zijn beklag te laten doen aan mijn adres, waar wij smakelijk om gelachen hebben uiteraard!
16 reacties
Wright · 8 augustus 2005 op 17:36
Oeps, ‘mama is boos’!!
Ik kan me er alles bij voorstellen.
Dit soort gedrag brengt het ergste bij moeders naar boven, ik heb er overigens wel smakelijk om gelachen.:-P
Pebby · 8 augustus 2005 op 18:10
Ge-Wel-Dig! Zulke etters moet je meteen aanpakken ja!
Leuk geschreven! 😛
Outsider · 8 augustus 2005 op 18:52
[quote]Dit soort gedrag brengt het ergste bij moeders naar boven, ik heb er overigens wel smakelijk om gelachen.[/quote]
Ik vind eigenlijk niet dat in dit geval het ergste bij de moeder naar boven komt, want haar reactie is naar verhouding nog tamelijk vriendelijk. Als iemand iets dergelijks tegen mijn dochter op zevenjarige leeftijd gezegd zou hebben, dan zou ik waarschijnlijk zo enorm woedend zijn geworden, dat er misschien wel ongelukken van zouden zijn gekomen.
Domicela · 8 augustus 2005 op 19:37
Tsja, walgelijk, zulke Tokkies. Jammer van die vier hersencellen: nu kunnen ze zich nog herinneren de gaspit UIT te draaien na gebruik. 😉 Wel leuk geschreven!
Li · 8 augustus 2005 op 19:40
Wat een giller van een tietel Pleuro.
En wat een geweldig originele oplossing:-D
Ik verwacht dat het stil blijft aan de overkant!
Li
bert · 8 augustus 2005 op 19:50
[quote]“Zo zo… Je kan wel zien dat je al naar groep acht gaat Iris, want zo te zien begin je zelfs al een beetje borstjes te krijgen!” [/quote]
Helemaal geweldig. Gelijk afleren die vervelende kuren. Wat zullen je overbuurman en dochtertje op hun nummer gezet zijn op deze manier. 😀 😀 😀
Mosje · 8 augustus 2005 op 20:00
Meesturen met AlberT West naar Afganistan, die buren.
KingArthur · 8 augustus 2005 op 23:13
Komt tiet, komt raad. Zullen we maar hopen voor Iris en je dochter.
klungel · 9 augustus 2005 op 09:21
Leuk geschreven. En ook nog leuk opgelost.
Ik vraag mij echter af hoe lang zo’n opmerking blijft hangen in 4 hersencellen. Voor je het weet is de opmerking uit de cel in de prullenbak beland en begint het hele circus weer opnieuw.
Ikzelf probeer altijd iets te verzinnen wat langer blijft hangen. Zo heb ik laatst iemand op zijn kop in de WC gehangen :-D. Kijk, dat maakt indruk. En toen ik vertelde dat ik bij een volgende keer door zou trekken was de boodschap wel over gekomen geloof ik :-D.
WritersBlocq · 9 augustus 2005 op 10:24
[quote]maar wat had ik anders verwacht van een ouder die slechts 4 hersencellen (voor elke kookplaat eentje) heeft.[/quote] :laugh:
Voor de rest moet ik je eerlijk zeggen dat terugpesten vrij kinderachtig is, maar ook wel weer menselijk.
Ma3anne · 9 augustus 2005 op 10:46
Sorry Pleur, dat ik hier vreselijk om moet lachen. Het is afschuwelijk als je kind gepest wordt, maar of de oplossing is om als moeder zo’n kind terug te gaan pesten, betwijfel ik.
Een kind pesten met haar pas ontluikende tietjes, hoe kom je erop! 😕
melady · 9 augustus 2005 op 12:33
Er is een tiet van komen en een tiet van gaan. Voor Miss wonderfull is de tiet van gaan gekomen.
Leuk beschreven Pleuro 😀
Louise · 9 augustus 2005 op 14:02
Jeetje Pleur, hoe krijg je het toch voor elkaar om van zo’n in en intriest onderwerp iets hilarisch te maken?
Lijkt me vreselijk als mijn kind gepest zou worden en ik zou zo ook niet weten wat ik moest doen. Ik geloof dat verstandig nadenken bij mij op een gegeven moment op zou houden en dat ik puur op instinct verder zou gaan.
Heel verdrietig dus, maar zo komisch geschreven 😉
KawaSutra · 9 augustus 2005 op 19:45
Tja, hoe zou je zo’n kind anders moeten aanpakken. Ik hoop wel dat het afdoende was.
Prachtig verhaal, jammer dat het de enige optie was. 🙂
pleuro · 9 augustus 2005 op 20:17
Bedankt voor jullie reacties! Laten we wel zijn dat het normaal niet mijn stijl is, om op deze manier terug te slaan. Doorgaands kies ik toch voor de meest voor de hand liggende oplossing en dat is een gesprek aangaan met de ouders om dit soort kwesties te bespreken. Echter zoals ik al aangaf zijn de ouders niet in staat om dit soort gesprekken te voeren, laat staan dat ze ook maar enigszins begrijpen wat stelselmatig uitschelden voor een meisje van 7 jaar kan betekenen. Toevallig weet ik uit ervaring dat meisjes zich bijzonder generen voor het feit dat er iets aan hun lichaam veranderd wanneer ze ouder worden, dus om de pesterijen in balans te houden heb ik haar op die twee “puntjes” gewezen. Ik hoop dat ze nog een poosje op vakantie zijn… en in overweging nemen om eventueel te emigreren 😉
pepe · 10 augustus 2005 op 08:42
Knap geschreven Pleur.
Jammer dat kinderen het niet door hebben hoe pijn ze soms een ander doen met pesterijen.
Later als ze ouder zijn komen ze daar nog wel achter.