We kunnen niet met elkaar, en niet zonder elkaar. We delen lief en leed, maar geen huis en haard. Hij is chronisch vermoeid waar ik overloop van een tomeloze energie. Hij leeft alleen terwijl ik de zorg over mijn gezin heb. En beiden zijn we het er over eens dat dit voor ons de perfecte combinatie is.
Mam ik heb buikpijn! Het werd zo langzamerhand een gevleugelde uitspraak van mijn kind die al bijna 2 jaar met enige regelmaat bij de dokter kwam vanwege helse buikpijnen en zure boeren. Vezeltjes eten! zei de dokter, maar dit had bij hem geen enkel resultaat tot gevolg.
Heel veel mensen krabbelen zich achter de oortjes wanneer ik vertel dat ik bij de gemeente in Staphorst werkzaam ben. Veel mensen vinden dat ik daar niet thuis hoor.. dat ik er op één of andere manier niet tussen zou passen.. het stijve overmatig christelijke Staphorst.
Ik woon in een leuk rustig watersport plaatsje in het hart van Fryslân. Rustig, omdat dit dorp tijdens de wintermaanden een oase van rust is, waardoor de inwoners voldoende energie op kunnen doen voor de drukke zomermaanden. Zomermaanden die bestaan uit een invasie van toeristen die met hun zeiljachten en sloepjes hier neerstrijken, om in hun Gaastra jasjes met dito schoenen, en dito petjes van hun bootjes af te huppelen, en de terrasjes te bezetten. Op de vraag van onze Duitse bezoekers of ze hen de weg willen wijzen aan de oude garde in het dorp krijgen ze steevast hetzelfde antwoord “in 40-45 wisten jullie de weg ook zelf te vinden!”
Afgelopen vrijdag zou nog even naar mijn goede vriend Sake voor een bezoek. Niet zomaar een bezoekje, maar eentje waar je wel stevig voor in je schoenen moet staan. Iemand “een goede reis” wensen voor de grootste trip in zijn leven is geen klusje wat je zonder tranen in je ogen af kan werken.
