Gezondheidszorg.. ik word er niet goed van!

Mam ik heb buikpijn! Het werd zo langzamerhand een gevleugelde uitspraak van mijn kind die al bijna 2 jaar met enige regelmaat bij de dokter kwam vanwege helse buikpijnen en zure boeren. Vezeltjes eten! zei de dokter, maar dit had bij hem geen enkel resultaat tot gevolg. Het is 7 oktober wanneer ik wederom hoor dat mijn kind buikpijn heeft, en ditmaal geeft hij te kennen dat het menens is. Volgens zijn zeggen kan hij amper lopen, dus lijkt het me beter dat we het volleyballen voor die avond maar even laten schieten. Ik stuur hem onder een warme douche, leg een paar aspirines voor hem klaar en sommeer hem op de bank te gaan liggen.

Rond de klok van 23:00 uur is het duidelijk dat we dit deze nacht niet gaan redden met de nodige pijnstilling en een warme kruik op de buik, dus we bellen de dokterswacht. Daar aangekomen worden we met een pijnstiller weer naar huis gestuurd. Om vervolgens 2 uur later bij de volgende dokterswacht te arriveren. Gewapend met een zakje laxeermiddel worden we echter weer naar huis verwezen, want een keer goed poepen moet de oplossing bieden.

Wanneer ik wederom 2 uur later met de dokterswacht bel zegt de assistente doodleuk.. “Luister mevrouw, u bent hier vanavond al 2x geweest!” ik snauw haar toe dat dit de derde keer gaat worden. Linksom of rechtsom, maar ze krijgt mijn twee opties die bestaan uit nogmaals naar de dokterswacht komen, of een belletje met 112. Nadat ik haar ook nog even om haar naam heb gevraagd begint ze toch in te binden, en mogen we ons melden bij de nachtpost in het ziekenhuis.

Tot mijn verbazing komt de dokter van 4 uur daarvoor binnenwandelen, en zegt me doodleuk.. “ah, ik zie het al.. een klassiekertje!” Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag haar wat ik me daarbij voor moet stellen. In haar jargon betekend het echter het klassieke verhaal van een blindedarm ontsteking. Mijn klomp breekt ter plekke, en vraag haar dan ook poeslief of ze dit niet 4 uur eerder had kunnen bedenken.

Een dag later is het kind geopereerd aan een blindedarm ontsteking, waar echter nog een leuke bonus aan vast hing in de vorm van een abces ter grootte van een sinaasappel. In totaal zijn we zeventien keer naar het ziekenhuis geweest om aandacht te vragen voor zijn pijn en ongemakken, maar om er iets aan te doen hadden de heren niet zo’n trek in. Intussen zijn we een paar maanden verder, de problemen met zijn darmen blijven actueel.

De laatste keer bij de huisarts zei de beste man.. “mevrouw, u moet wel beseffen dat uw kind echt HEEL erg ziek is geweest, en dat het tijd nodig heeft om te herstellen!” Ik kijk hem met ingehouden woede aan, want zeventien keer heb ik aan de bel getrokken om aandacht te vragen voor mijn kind. Zeventien keer werden we weer naar huis verwezen, ondanks de uitslagen van de echo’s die duidelijk aangaven waar het probleem zat.

Nu zitten we in het traject van de kinderartsen in een ziekenhuis een uur rijden verderop. Dat was noodzakelijk om het kind zijn vertrouwen terug te geven. Nog steeds is er geen duidelijke diagnose voor handen, maar moeten we langzaam onze gedachten ergens anders op focussen. Zijn hersenen hebben waarschijnlijk TE lang pijn signalen naar zijn buik uitgezonden, dat ze nu niet anders meer kunnen. Hieruit blijkt wel weer dat je niet goed wordt van de hedendaagse gezondheidszorg!