Ooit was ik een zelfstandige vrouw die het heft in eigen hand nam, de regie over haar eigen leven geheel zelfstandig uit wilde voeren, en het allemaal wel alleen kon. Jarenlang ging ik gebukt onder het juk van mensen die het allemaal zogenaamd beter wisten, die mij hun levensstijl op wilden leggen, zonder zich af te vragen of ik mij daar wel gelukkig bij voelde.
Samen begonnen ze aan de reis door dit leven, nu alweer 47 jaar geleden. Ze deelden lief en leed, waren elkaars maatjes, maar bovenal waren zij elkaars zielsverwanten. Twee piepjonge mensen die door een ongelukje aan elkaar bleven hangen. De letselschade die ze door dit ongelukje opliepen noemden ze Jack.
[i]Als tranen een trap konden bouwen
en herinneringen een brug
dan klommen wij hoog naar de hemel
en namen we je gewoon mee terug[/i]
Vijf jaar geleden is het inmiddels alweer dat je tijdens het borstkanker onderzoek eruit gepikt werd. Vijf jaar geleden dat je geopereerd werd, en dat je lymfeklieren verwijderd werden. Vijf jaar geleden dat we te horen kregen dat alles onder controle was en dat er geen uitzaaïngen gevonden waren. Vijf jaar geleden inmiddels dat we je dapper door de periode van de bestralingen heen zagen gaan. Dat alles was slechts vijf jaar geleden…
Ik schreef in mijn vorige column over mijn fijne collega Jan waar ik een zeer onvriendelijke arbeidsrelatie mee weet te onderhouden. Gelukkig bestaan er ook nog collega’s waar ik een bijzondere warme relatie mee heb, en waar ik eindeloos mee kan lachen.
