Een gebroken man

Samen begonnen ze aan de reis door dit leven, nu alweer 47 jaar geleden. Ze deelden lief en leed, waren elkaars maatjes, maar bovenal waren zij elkaars zielsverwanten. Twee piepjonge mensen die door een ongelukje aan elkaar bleven hangen. De letselschade die ze door dit ongelukje opliepen noemden ze Jack. Een geluk bij een ongeluk, zo mag ik de relatie tussen mijn ouders wel noemen, want naarmate de jaren verstreken, en zij elkaar steeds beter leerden kennen werden de gevoelens voor elkaar steeds dieper en intenser. Het werd uiteindelijk bekroont met nog eens drie gevalletjes “even Apeldoorn bellen!”

Amper 28 jaar oud runde mijn moeder haar eigen BV met het grootste gemak, terwijl mijn vader ook buiten de echtelijke woning zaaide en oogstte. Nee, de beste man hield er geen buitenechtelijke relatie met een koppel buitenechtelijke kinderen op na, maar hij zorgde ervoor dat onze aardbol met de meest geweldige vruchtdragende planten werd bedekt.

Een goudsmid kon geen mooier stuk edelmetaal samensmelten als deze twee mensen. Twee mensen zo puur als goud, fonkelend als de mooiste diamanten en kleurrijker als smaragd. Ondanks de zware tijden van een gezin met vier opgroeiende kinderen bleven zij altijd het stralende middelpunt in ons bestaan. Onze basis, het warme nest, maar bovenal de liefdevolle omgeving waar je jezelf weer van nieuwe energie kon voorzien en je wonden kon likken zonder daar op aangekeken te worden.

De dag dat mijn moeder stierf stond ik als enigste dochter voor de taak om mijn moeder als laatste te mogen verzorgen. Een prachtig moment van mij en mijn moeder waar ik geen moment spijt van heb gehad. We zijn altijd erg close met elkaar geweest, en zij kende ten opzichte van haar dochter geen enkele gêne, maar zo intiem waren wij nog nooit eerder geweest.

Langzaam ontdeed ik haar van het operatieschort wat zij de laatste weken droeg, omdat de gangbare nachtkleding geen comfort gaf. Nadat ik haar ouderwets met water en haar favoriete zeep had gewassen nam ik haar hand in de mijne. De gouden band die 47 jaar lang als symbool voor haar onvoorwaardelijke liefde had gestaan schoof ik van haar vinger, evenals het hart van goud wat zij vol trots had gedragen.

Bij het laatste afscheid nam ik de hand van mijn vader, en schoof de ring aan zijn vinger, waar ook zijn ring nog altijd trouw aanwezig was. Ik omhelsde hem, en voelde hem in mijn armen wankelen. Tranen welden op in zijn ogen voordat hij zich omdraaide en naar buiten liep. Ik keek hem na, en zag slechts zijn gekromde rug waarop hij een groot verlies met zich meedroeg.

Ik zag een gebroken man..