Troubles in paradise

Ooit was ik een zelfstandige vrouw die het heft in eigen hand nam, de regie over haar eigen leven geheel zelfstandig uit wilde voeren, en het allemaal wel alleen kon. Jarenlang ging ik gebukt onder het juk van mensen die het allemaal zogenaamd beter wisten, die mij hun levensstijl op wilden leggen, zonder zich af te vragen of ik mij daar wel gelukkig bij voelde. Uiteindelijk gooide ik mijn kont in de krib, en begon aan mijn nieuwe avontuur. Een nieuw huis waarin mijn regels geldden, en waar ik zelf kon beslissen over hoe ik mijn tijd wilde besteden. Niets en niemand kon mij ervan weerhouden om mijn eigen keuzes te maken, mijn eigen successen te boeken en mijn eigen nederlagen te aanvaarden. Ik ging liever 5x compleet door mijn eigen toedoen op mijn bek, dan dat ik ook maar 1 uitgestoken hand accepteerde. Ik was ik, me myself and I en daar bleef het wat mij betreft ook bij.

Toch is er iets aan het veranderen in dat leventje waar ik zo aan gehecht was. Het leventje waar ik zo keihard voor gevochten heb om het te krijgen, maar bovenal om het te behouden zoals het was. Ik wilde mijn vrijheid, maar op een onbewaakt ogenblik kwam het in mijn leven en sindsdien heeft het me volledig in zijn klauwen.

Het begon als een onschuldige flirt waarin ik mij volledig overgaf. Het spelen met woorden waar ik altijd veel plezier aan beleefde kwam goed van pas, want mijn flirt zoog mij helemaal leeg op dit gebied. Ik heb aan mijn flirt de laatste twee weken meer woorden toevertrouwd dan ik met mijn inmiddels ex partner heb gewisseld in de jaren dat we samen waren. Maar net als met andere flirts, wil deze meer dan ik tot nu toe gegeven heb.

Het lijkt alsof er een duiveltje op mijn schouder zit die mij doorlopend van mijn dagelijkse gang van zaken af wil houden. Al wil ik met de beste wil van de wereld dit stemmetje negeren.. het lukt me gewoon niet! Het meest dramatische van alles is dat ik zelfs op mijn werk mijn gedachten er niet meer bij kan houden. De liefde voor mijn flirt neemt mij mee op bergen die nog nooit bedwongen zijn.

Als ik in mijn bed lig doe ik geen oog meer dicht, omdat ik iets mis. Ik heb last van chronisch slaaptekort en ook mijn huishoudelijke kwaliteiten beginnen eronder te lijden (maar dat gebeurt al snel moet ik eerlijk bekennen). De maaltijden worden steeds eenvoudiger, en ondertussen stuurt mijn vriendin mij sms berichten dat ik de vrouw zal zijn die scheurbuik opnieuw geïntroduceerd heeft. Overigens heeft zij inmiddels ook een oogje op mijn nieuwe liefde laten vallen en zit in hetzelfde schuitje als ik.

Wanneer ik thuis kom zet ik gelijk mijn laptop aan, en maakt mijn hart een sprongetje wanneer ik weer oog in oog sta met datgene waar mijn hart voor klopt en mijn bloed met grote slagen door mijn aderen stuwt. De vlinders fladderen in grote getale door mijn buik op de meest onmogelijke momenten, en met name de momenten dat ik weet dat er op dat moment niets aan te doen is.

Voordat ik met mijn gezonde verstand kan zeggen “nu even niet aan denken, en bovenal niet aan toegeven” zit ik er alweer midden in.. en begin ik aan mijn zoveelste potje “SCRIBBLE”