Ik schreef in mijn vorige column over mijn fijne collega Jan waar ik een zeer onvriendelijke arbeidsrelatie mee weet te onderhouden. Gelukkig bestaan er ook nog collega’s waar ik een bijzondere warme relatie mee heb, en waar ik eindeloos mee kan lachen. Ad (door mij liefkozend schatje patatje genoemd) behoort tot mijn favo’s, omdat zijn ADSL-HD persoonlijkheid mij keer op keer weet te verbazen en behoorlijk op mijn lachspieren werkt. Ad zit als monteur in de buitendienst, maar wanneer hij een dagje “aan de zaak” is hou ik het doorgaands niet droog.

Het is vrijdagochtend een uurtje of 8 wanneer ik het kantoor binnen treed. Na wat plichtplegingen (inklokken, pc opstarten, koffie halen) zit ik aan mijn bureau de post door te nemen welke mijn leidinggevende achtergelaten heeft. De meeste post bestaat uit aanmaningen en overige onzin waar ik op dit tijdstip nog even geen aandacht aan schenk.

Onderaan de stapel vind ik de tankbonnen van Ad en daarnaast wat bonnen van de maaltijden die hij genuttigd heeft. Doorgaands staan er wat leuke boodschappen op deze bonnen, waardoor mijn ochtendhumeur gelijk al zo’n opdonder krijgt dat mijn kaakspieren in een krampachtige houding schieten waar ik nog niet op voorbereid was.
Deze ochtend echter staat er nog meer op Ad zijn verrassingsmenu waardoor ik in een volledige lachstuip op de grond val en de eerste uren niet meer normaal weet te functioneren. Onder het laatste bonnetje met daarop de krabbel.. “het bier was lauw” ligt een kleine attentie voor mij op het bureau.

In eerste instantie moet ik de slaapkorrels nog even verwijderen om een goed beeld te krijgen en om met zekerheid te kunnen zeggen of datgene wat voor mij op mijn bureau ligt ook datgene is wat ik mij ervan voorstel. Het is namelijk zwart, slap en plakkerig. Daarnaast heeft het de vorm van het mannelijk geslachtsdeel! Er ligt verder geen enkel briefje met een vrolijke noot bij, omdat Ad waarschijnlijk wel weet dat ik hier zelf wel enige invulling aan kan geven.

Mijn collega Marc komt op dat moment even langs met een vraag, en kijkt met volle verbazing naar het kleinood wat nog op mijn bureau ligt te frutten.. “Wat is dat?” vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. “Tja Marc, dit is nu wat ze bedoelen met een droplul!”

Mijn kinderen hebben mijn genen meegekregen, waardoor ze dit soort humor op hun waarde weten te schatten. Mijn zoontje van 8 wist er wel raad mee.. “ik leg hem in de koelkast mam, want hij is een beetje slap!” Waarom komt dat heerlijke joch nu met die eenvoudige oplossing voor dit mannen probleem? In dat geval was viagra (en alle bijbehorende spam) niet noodzakelijk geweest, en had ik mijn ex jaren geleden op gezette tijden in het vriesvakje gedrukt!


6 reacties

Mien · 12 oktober 2008 op 17:32

Zulke collega’s zijn de redders in slappe tijden!
Geweldige column Pleuro!

Mien D’rop

pepe · 12 oktober 2008 op 19:59

Hij is weer super-COOL, Pleur!
Geweldig die zoon van jou;-) slim kind.

En nu ga je hier niet meer zolang op vakantie he?

doemaar88 · 12 oktober 2008 op 21:01

Hahaha geweldig :hammer:

Mup · 12 oktober 2008 op 21:58

Gat in de markt, grotere koelkasten met XXL-vriesvakken 😆

Groet Mup.

pally · 12 oktober 2008 op 22:49

Geinig, Pleuro, jouw stukje ‘Het bureau’
Maar [quote]doorgaands[/quote] moet denk ik wel ‘doorgaans’ zijn.

groet van Pally

KawaSutra · 14 oktober 2008 op 22:38

Ik heb me de pleuris gelachen. 😆

Geef een reactie

Avatar plaatshouder