Afgelopen vrijdag zou nog even naar mijn goede vriend Sake voor een bezoek. Niet zomaar een bezoekje, maar eentje waar je wel stevig voor in je schoenen moet staan. Iemand “een goede reis” wensen voor de grootste trip in zijn leven is geen klusje wat je zonder tranen in je ogen af kan werken. Sake dus, een lieve bewogen man met een overweldigende passie voor het leven. Het leven wat voor hem binnenkort af zou lopen.. zum ende dus. Een levensgenieter die een bourgondische levensstijl ambieerde na de nodige tegenslagen die het leven wat hij zo intens liefhad hem door de jaren heen had gebracht.

Het werk waar hij voor leefde, en waar hij niet langer zijn energie in mocht steken, zijn dochters die de nodige problemen voor hem en zijn vrouw meebrachten, en het verlies van het eerste kleinkind die op jonge leeftijd hem al voorging. Het zorgde ervoor dat Sake lange tijd overspannen maakte. Sake kon niet meer slapen en zag de toekomst somber in. Toch wist hij de draad weer op te pakken en het roer drastisch om te gooien.

Onze wegen kwamen samen op de brug in Mildam waar wij aan de praat raakten, en waarna een diepe vriendschap zich ontwikkelde. Een vriendschap waarbij wederzijds begrip voor het feit dat wij beiden die walgelijke ziekte moesten trotseren, en waarbij respect voor elkaar hoog in het vaandel stond. Raakvlakken waren er van diverse kanten, zodat deze vriendschap meer betekende als slechts een goede vriendschap.

En nu ging ik afgelopen vrijdag nog éénmaal bij hem op bezoek, nog even een praatje voor zover zijn zieke longen dit toe zouden laten, nog éénmaal een knuffel en aai over zijn kale bol.
Wat neem je voor zo’n iemand mee waar het einde dichterbij ligt als leven? Ik besloot de gok te nemen, om toch voor de gebakjes te gaan, omdat hij dit tijdens het laatste bezoekje ook zo lekker vond.

Zo stond ik die vrijdag op de stoep, waar naar mijn gevoel teveel auto’s stonden.. waar het te donker was en waar ik vreemde mensen zag lopen. Zijn vrouw deed de deur open met tranen in haar ogen. Sake was er niet meer…

Toch ben ik blij dat ik ondanks het knullige gevoel juist die dag aan de deur stond met mijn doos gebak, want ondanks het feit dat Sake niet meer bij ons was heb ik nog even afscheid kunnen nemen. Nog een laatste blik, een zacht prevelend “Bon Voyage” en met een schat aan herinneringen weer huiswaarts gekeerd.

Sake zal nooit verdwijnen uit mijn leven, hij heeft mij geleerd dat achter de wolken de zon schijnt!

Rust zacht lieve Sake.. “Bon Voyage!”

Categorieën: Liefde

9 reacties

WritersBlocq · 17 mei 2009 op 12:46

Pffff…… Sterkte, wéér, lief Pleurtje… Goed dat je het van je afratelt, maar rot om te lezen dat er weer een dierbare van je is weggenomen.
Dikste knuffel, Pau’tje X

arta · 17 mei 2009 op 14:52

[quote]Zo stond ik die vrijdag op de stoep, waar naar mijn gevoel teveel auto’s stonden.. waar het te donker was en waar ik vreemde mensen zag lopen. Zijn vrouw deed de deur open met tranen in haar ogen. Sake was er niet meer…[/quote]
Pfft…jeetje…heftig…
Sterkte!!!

champagne · 17 mei 2009 op 15:33

[quote]Iemand “een goede reis” wensen voor de grootste trip in zijn leven is geen klusje wat je zonder tranen in je ogen af kan werken.[/quote]

Mooi verwoord! Ik wens je sterkte!

lisa-marie · 17 mei 2009 op 16:19

Hier wordt ik stil van.
Sterkte!!

SIMBA · 17 mei 2009 op 18:34

Heftig zeg! Maar met veel liefde geschreven!

Mien · 18 mei 2009 op 08:08

Sterkte met de verwerking van dit afscheid.

Mien

LouisP · 18 mei 2009 op 10:38

P.
het is heel gevoelig geschreven.

L.

KawaSutra · 19 mei 2009 op 01:28

Het is altijd zo gemeen dat je juist van dit soort mensen afscheid moet nemen. Mooi geschreven.

Dees · 19 mei 2009 op 11:48

Mooi geschreven. Verschillende uiteindelijke lotten voor twee lotgenoten. Veel sterkte.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder