Genealogie

Heel veel mensen krabbelen zich achter de oortjes wanneer ik vertel dat ik bij de gemeente in Staphorst werkzaam ben. Veel mensen vinden dat ik daar niet thuis hoor.. dat ik er op één of andere manier niet tussen zou passen.. het stijve overmatig christelijke Staphorst. Veel mensen weten niet dat een groot deel van mijn voorouders juist daar vandaan komen.. Staphorst/Rouveen is zo’n beetje de bakermat van mijn bestaan, en misschien dat juist mijn aanstelling in Staphorst beter bij mij past dan menigeen zich voor kan stellen
Mijn overgrootvader werd in Rouveen geboren.. groeide er op en werd samen met zijn broer verliefd op hetzelfde meisje. Mijn overgrootvader won deze slag en zijn broer verhuisde naar het verre Amerika om hiervan te herstellen. Mijn overgrootvader en zijn grote liefde trouwden en kregen 7 kinderen. In het kraambed overleed mijn overgrootmoeder en moest de beste man alleen dit grote gezin groot zien te brengen. Geen appeltje eitje voor een man alleen, terwijl er ook brood op de plank moest komen.

Na het overlijden van zijn echtgenote verhuisde hij, om dichter bij andere familie te gaan wonen die een oogje in het zeil konden houden op zijn kroost terwijl hij uit werken ging. Toch ging het allemaal niet van een leien dakje, en hij ging naar de kerk in Rouveen om te vragen of hij niet tijdelijk in één van de zogenaamde “armenhuisjes” kon wonen tot hij passende woonruimte had gevonden binnen de dorpskern. Dit verzoek werd helaas niet gehonoreerd, om het feit dat het armenhuisjes waren, en hij had immers een baan en geld?
Toch liet de beste man het er niet bij zitten.. nam zijn kroost onder de arm en vertrok alsnog met het hele spul naar Rouveen en nam zonder toestemming zijn intrek in 1 van de armenhuisjes. Mijn overgrootvader bleek dus de 1ste kraker van Rouveen te zijn! De kerkgangers konden zich absoluut niet vinden in deze gang van zaken waarop zij besloten om de voordeur uit de woning te halen. De beste man zou die hint wel moeten begrijpen, en weten dat zijn aanwezigheid aldaar niet gewenst was. Toch bedacht hij zich geen moment.. liet zich niet in een hoekje drukken, maar haalde gewoon een tussendeur uit de woning en plaatste die als voordeur in de buitenmuur. En aangezien het een onbeschreven regel is dat men in Staphorst een groene voordeur heeft, was de rode deur die in zijn gevel terecht kwam een duidelijk teken van zijn kant. Hij liet zich niet wegjagen om welke reden dan ook! (nu weten jullie waar ik dat recalcitrante gedrag van heb meegekregen).

Mijn eigen grootvader overleed in 2003 nadat hij na een jarenlange strijd tegen depressies uiteindelijk het heft in eigen hand nam. De vroege dood van zijn moeder en de moeilijke jeugd die hem ten deel was gevallen waren hier de achterliggende reden van. Vlak na zijn overlijden kregen wij allen een brief thuis met daarin het verzoek of wij als afstammelingen onze gegevens wilden invullen en de brief terug wilden sturen om zodoende mee te helpen naar een groot genealogisch onderzoek met betrekking tot onze voorouders. Een serie in drie delen waarin wij waren bijgeschreven staat al jaren in mijn boekenkast en werd slechts sporadisch eens ingezien.

Nu ik bij de gemeente Staphorst aan de slag was gegaan kwamen er veel namen voorbij die ergens in een donker hoekje een belletje deden rinkelen. Al pratende weg met mijn collega’s begon ik met mijn eigen genealogisch onderzoek. En nu.. 2 maanden verder heb ik onder mijn collega’s mensen leren kennen die zich binnen mijn lijn van mijn genealogie bevinden. Zo kreeg ik een kalender uit 2006 waar mijn overgrootvader op de voorpagina prijkt.. blijkt één van mijn directe collega’s getrouwd te zijn met een achternicht van mijn moeder, is één van onze bodes een achterkleinkind van mijn overgrootvader zijn zusje.

Mijn driedelige familie encyclopedie heeft inmiddels een prominente plaats op mijn bureau gekregen.. Collega’s komen zo nu en dan even langs om er een blik in te werpen, omdat zij ook best nieuwsgierig zijn geworden of zij erin voorkomen. Bij de buitendienst hebben we inmiddels onze eigen stamtafel. Misschien dat er nu mensen zijn die begrijpen dat ik eindelijk mijn plekje gevonden heb. Sterker nog.. Ik ben altijd van mening dat de dingen niet zonder reden gebeuren, dat toeval niet bestaat, maar dat mijn omzwervingen van gemeente naar gemeente mij uiteindelijk hierheen gebracht hebben met als doel dat ik meer van mijn achtergrond te weten zou komen.

Volgende week ga ik een bezoekje brengen aan het graf van mijn voorouders.. de cirkel is rond?