Oordeel zelf

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik mijn soms wat temperamentvolle karakter volledig de vrije loop liet op de dief van mijn gekoesterde leren jack. Dit resulteerde in een stel bontgekleurde en dichtgeslagen ogen van de gulzige kleptomaan. Omdat ik volledig schuld zou bekennen, door op het schikkingsvoorstel van justitie in te gaan, mocht ik, topcrimineel Arthur K, daarom onlangs voor het gerecht komen. Na een kort autoritje kocht ik ’s morgens mijn plaats in de maatschappij om de wagen te stallen, ook alles is te koop tegenwoordig. De zitting zou om tien voor tien aanvangen dus wierp ik geld in de meter tot half twaalf, dat leek mij lang zat. Keurig op tijd stapte ik om half tien, als een schaap in wolfskleren, de slachtbank binnen om mijn verhaal te gaan doen. Na me gemeld te hebben bij de receptie was het wachten op het moment dat ik de plek mocht binnentreden waar recht nog krom is en het slachtoffer dader. Tien voor tien werd snel kwart over tien en om half elf kreeg ik de neiging om op te stappen om wat extra geld in de parkeermeter te doen. Maar ja, dat kon natuurlijk niet want ik kon elk moment worden opgeroepen.

Om elf uur was deze zorg in ieder geval verdwenen toen ik mijn naam hoorde en ik de poppenkast binnentrad. Verweer was eigenlijk niet mogelijk en het oordeel al geveld toen de officier van justitie uiteen had gezet welk een geweldenaar ik wel niet was. Gelaten liet ik het daarom maar over mij heen komen. Ondanks het feit dat er rekening was gehouden met de omstandigheden viel de uitspraak mij erg tegen. Dat de eerste klap een daalder waard is, wist ik allang maar dat de twee daarop volgende slagen aantikten tot een totaal van 165 euro kwam aan als een technisch knock out.

Om kwart voor twaalf kwam ik uiteindelijk weer bij mijn auto aan waar ik nog eens mocht constateren dat mijn loyale korting die ik had gekregen meer dan in rook was opgegaan door een gele prent die met zorg onder mijn ruitenwisser was geplaatst. En een prettige dag verder.

Het verhaal kreeg echter een staartje toen ik een paar weken later een rekeningafschrift ontving. Onder de mededeling:”om de pijn wat te verzachten” had een weldoener 165 euro naar mij overgemaakt. Het geschenk uit de hemel deed mij aanvankelijk denken aan st. Bernard. Maar deze hoffelijkheid kwam toch uit eigen kringen. Bedankt pa.