Op bezoek

De volgende grap die ik eens in een boek van Jan Cremer las, vind ik nog altijd ‘onbetaalbaar’.
Iemand vraagt aan een man: ‘Wat vindt u van Rembrandt?’
Antwoordt die man: ‘Ik weet niet, ik hou niet van sport.’ Hieraan moest ik denken toen ik enige tijd geleden op de verjaardag van een vriend een reproductie van een schilderij cadeau gaf. Ik vond het zelf werkelijk wel een mooi ding. Het was een werk van de Spaanse kunstenaar Joan Miro, ingelijst achter glas. Zelf zou ik er blij mee zijn als ik het zou krijgen, maar mijn vriend niet. Hij keek er enige tijd zwijgend naar en zei toen: ‘Nu ja, een gegeven paard moet je niet in de bek kijken.’ Uiteindelijk heeft hij na enkele weken het schilderij wel opgehangen in zijn woonkamer, waarschijnlijk onder het motto: ‘Alles is beter dan niets.’ Want hij is een nog grotere armoedzaaier dan ikzelf. (Hoewel: armoede bestaat niet in Nederland en ik acht het dan ook streng verboden hierover te zeuren.)

Tweede kerstdag ben ik nogmaals even bij hem op bezoek geweest. Nu had ik een doosje chocoladetruffels voor hem meegenomen en weer zei hij: ‘Een gegeven paard moet je niet in de bek zien.’ Ik hou niet van ruzie, dus ik hield me maar stil. Verder was het wel gezellig. Eerst kreeg ik koffie met een lekker stukje boterkoek en toen ook nog een glaasje citroenjenever en stukjes cervelaatworst. Hij liet me tevens zijn verzameling miniatuurautootjes zien. Die had hij in de slaapkamer op boekenplankjes staan. Het waren er wel meer dan honderd. Er waren geloof ik veel Ferrari en Porsche auto’s bij, maar jammer dat het niet te zien was, want er lag overal een enorme laag stof op. Ik zei dat hij eens een plumeau moest kopen, maar hij wist niet wat dat was.
‘Je weet wel, zo’n steel met allemaal dunne haren.’
‘O ja, zo’n soort wc-borstel, nee, dat gesodemieter begin ik niet aan, daar heb ik geen aardigheid aan.’

Weer terug in de woonkamer kwam het gesprek op het onderwerp: ‘Zou het nog wat worden met de verkering of zijn wij gedoemd de pakweg laatste twintig jaar van ons leven alleen te slijten?’ Want hij is al dertien jaar gescheiden en ik zeven jaar. Bij een datingsite op internet had ik wel eens wat vrouwen benaderd. Het was echter allemaal op niets uitgelopen. De één vond het een bezwaar dat ik geen baan had, de ander vond mij niet aantrekkelijk of mijn overhemd paste niet bij het behang, er was altijd wel wat. Enkele keren had een vrouw wel belangstelling voor mij, maar toen zag ik er zelf weer niets in.

Mijn vriend bedoelde het goed, toen hij daarop tot twee keer toe de onvergetelijke woorden sprak: ‘Je kunt heus nog wel een vrouw krijgen, al ben je dan moeders mooiste niet.’ Nu ja, het was Kerstmis en ik hou niet van ruzie, dus ik hield me weer stil. Ik heb gezegd dat het gezellig was en ben maar gauw naar huis gegaan…