Openbaring

Van de week had ik een gezellige avond. Wat zeg ik, één gezellige avond? Niet één, niet twee maar liefst vijf gezellige avonden. Bijna de hele week had ik gezellige avonden. Behalve het weekend. Want dat was me toch saai. Dat komt omdat ik dan niet werk. Dan staat mijn Tardis uit te rusten in mijn tuin.

Vijf dagen vliegen door tijd en heelal vraagt veel van mijn telefooncel. In het weekend rust ik dan ook uit. Zoals u waarschijnlijk al begrijpt, ben ik dol op werken. Het werken beperkt zich bij mij tot dromen, reizen en verhalen schrijven. Vooral liefdesverhalen schrijven vind ik heerlijk. Ik laat me dan verleiden door de spannende liefdesverhalen die plaatsvinden in de vreemdste uithoeken in het heelal.

En dat zijn bepaald geen doorsnee verhalen. Voor een clichématig liefdesverhaal raadpleeg ik wel de bibliotheken op moedertje Aarde. Als een goede monnik, van de bovenste plank. Met uiteraard de handjes boven de dekens en de pij. Ik pas dan wel op mijn tellen. Stel je voor dat ik te ver zou gaan. Dan word ik onmiddellijk op mijn vingers getikt door pastoor Pistorius en dat wil ik niet. Pastoor Pistorius achtervolgt mij altijd zodra ik geland ben met mijn Tardis. Ik kijk wel uit. Ik pas wel op mijn tellen. Als een goede monnik.

Maar dat laat niet onverlet dat ik ook wel eens de fout in ga. Ik ben ook maar een mens, naast dokter. Ik let dan ook altijd op dat ik geen tekens achter laat. Een geil littekentje zou me zo maar kunnen verraden. En dat mag absoluut niet gebeuren. Ik maak me dan ook nooit bekend als ik in den lande ben. Ik laat dan iedereen lekker raden waar en wie ik ben. Op de Aarde in goede aarde landen is sowieso al knap lastig. Veel liever zweef ik een beetje rond in de ruimte. Op zoek naar verhalen. Liefdesverhalen. Over de natuur, de bijtjes en de bloemetjes en al diegenen die zich daarin kunnen vinden. O wat zou ik graag hemel en aarde bewegen om dat ook in het weekend te kunnen. Maar helaas. Dan houd ik rust. Samen met mijn Tardis. Om effe bij te tanken, tussen de regels door.