Opera

Van huis uit ben ik niet cultureel opgevoed, maar afgelopen vrijdagavond was ik niet thuis.
Ik heb die avond een ongelofelijk, plechtige, erotische avond beleeft.
Ongelofelijk was het moment dat mijn vrouw mij wist over te halen om eens mee te gaan naar de opera. Een schitterend gesubsidieerd schouwspel zou het worden, met prachtig aangeklede mensen op het podium.
Decors waar je de rillingen van over je rug zouden lopen.
Wat betreft het gezang zou het wel meevallen.
Ongelofelijk was trouwens ook de entreeprijs, maar daarvoor waren we ook een avondje uit relativeerde ik.
Eenmaal de schouwburg binnen gelopen, viel het me op dat er plotseling een generatiekloof binnen een straal van dertig meter was ontstaan.
In de foyer liepen plechtige autochtone mannen in pakken en deftige dames in mantelpakjes, waarvan ik dacht dat alleen mijn oma ze nog droeg.
Ik kocht me een lekker pilsje en op de rokersafdeling rookte ik mijn shagje onder toeziend oog van mensen die wellicht vreemde gedachten over mijn verschijning hadden.
Toen veel mensen besloten om in de concertzaal plaats te gaan nemen, zijn we er maar achteraan gaan lopen.
Al zoekende naar de rij en de daarbij behorende stoelnummers, zag ik onder het podium een bos haar met een kale kruin.
Daarachter instrumenten en jawel, de Jostiband.
Op de toetsen van de keyboards zaten gekleurde stickertjes geplakt, inclusief het hele alfabet.
Langzamerhand liep en rolde de zaal vol en het feest kon beginnen.
Ik legde mijn hand in de schoot van mijn vrouw en het beloofde een erotisch spel te worden terwijl de lichten langzaam verzwakten.
De muziek zwol aan en ik voelde me duf worden.
Met moeite hield ik mijn ogen open om het verhaal te blijven volgen.
Dit was moeilijk doordat het stuk in het Italiaans werd opgevoerd.
Wel was er een boventiteling, dit omdat je anders waarschijnlijk de Jostiband niet kon zien.
Enig nadeel was wel dat je constant van boven naar beneden moest kijken en dat was zeer vermoeiend.
Gelukkig was het snel tijd voor de eerste pauze.
Terwijl ik mijn benen strekte en me uitrekte, raakte ik met mijn hand verstrengeld achter een damesbril.
De vrouw was zichtbaar geïrriteerd of ze had altijd zo’n norse gezichtsuitdrukking, want nadat ik mijn verontschuldigingen had aangeboden, bleef ze zo kijken.
Geld maakt dus niet gelukkig.
Na drie uren in hogere sferen te zijn vertoefd, was ik blij dat ik weer buiten liep.
Als dit turandot het slotstuk van de carrière van Puccini was, dan ben ik blij dat ik zijn eerdere stukken nooit gezien en gehoord heb.

Cees Tabak.