Onze ‘au-pair’ wilde graag een hondje uit gaan zoeken in het asiel. Niet alleen voor de duur van haar verblijf hier op Curacao, maar ook om mettertijd mee terug te nemen naar Nederland. Wij gingen mee. Onze oudste was in haar nopjes, onze jongste wat minder. Die zal dieren niets aandoen, zelfs geen aai.
Aangekomen bij asiel kroop die dan ook tactisch achter mijn rug. Ik kon het niet nalaten te zeggen: ‘Ben je bang dat er een hond over je schoenen gaat plassen?’ Natuurlijk was daar geen angst voor, maar de eerste tien minuten bleef mijn rug toch een goede dekking geven. Eenmaal wat zekerder van zijn zaak, werd mijn rug verwisseld voor die van grote zus.
Au-pair viel al snel voor een anderhalf jarig zwart teefje, die de naam Guus kreeg. Papieren werden in orde gemaakt, Guusje werd gefotografeerd voor het thuisfront en extra geknuffeld.
Het asiel zag er goed uit, maar het zat erg vol. Terwijl we bij de pups nog even aan onze vingers laten knagen, roept au-pair: “Kijk uit!’ Ik kijk haar verbaasd aan, zou daar in het asiel echt niet weten waar ik voor uit moet kijken. Manlief wel, die is al die tijd op zijn hoede, wetende dat ik het liefst alle wezen mee zou nemen. En dan voel ik langzaam maar zeker de zijkant van mijn linker onderbeen warm worden. Bij au-pair stromen inmiddels de tranen van het lachen over de wangen. Als ik mijn been wegtrek onder de zeikstraal van de hond met de toepasselijke naam Chiquito (kleintje), hij is even breed als hij groot is, bescheur ik het ook. De asiel manager overlaadt me met excuses, maar lacht ook mee. Ik ben nu Chiquito’s eigendom, laat hij me weten, ik ben gemarkeerd. Ik spoel mijn afkoelende been af onder de kraan, dat helpt gevoelsmatig een beetje, maar ik blijf hot voor de andere honden. Nou ja, mijn been dan.
Als alles geregeld is, en mijn broek inmiddels drogende, nemen we afscheid. Pas bij de ‘snek’ waar we voor een broodje speki-webu een tussenstop maken, vraag ik me hardop af, wat die manager bedoelde met; ‘Tot maandag’, is het de bedoeling dat we dan nog even naar Guus gaan voor au-pair, omdat die nog even bij ons logeert tot haar huisje af is?
‘Nee mam’, roept oudste, we zijn vrijwilliger geworden, iedere maandagmiddag.’
‘We?’, vraag ik, met mijn mond vol spek en ei?
‘Ja mam, je moet me dan toch brengen, en dan kun je net zo goed blijven, hoef je ook niet te klagen over al heen en weer gerij van je’.
13 reacties
Anne · 20 juni 2006 op 09:59
Heerlijk verhaal weer Mup, leuk lezen is dat, vanuit het ene buitenland verhalen van iemand in een heel ander buitenland!
Anne.
Mosje · 20 juni 2006 op 13:05
[quote]Au-pair viel al snel voor een anderhalf jarig zwart teefje[/quote]Daar val ik ook voortdurend voor.
😛
wendy77 · 20 juni 2006 op 14:49
Leuk verhaal Mup 😉
DreamOn · 20 juni 2006 op 15:50
Ik moest erg lachen om je zeikverhaal 😀
En dan ook nog gebombardeerd tot vrijwilliger, ik zou m’n lieslaarzen maar aantrekken als ik jou was. Even één puntje van kritiek: je begint het verhaal in de verleden tijd, dit hou je twee alinia’s vol en in de eerste regel van de derde alinea is het ook nog verleden tijd. De manier waarop je naar de tegenwoordige tijd overgaat vind ik niet logisch.
Hee, leuk verhaal, groetjes Trudy
WritersBlocq · 20 juni 2006 op 18:42
Volgens mij ben jij altijd vrij willig, gaat dus helemaal goed komen 😀
Leuk verhaal, heerlijk meegeleefd. Mijn projectkat heeft nu een partij op de bak zitten schijten, het is hier vergeven… weet waar je aan begint 😛
pepe · 20 juni 2006 op 19:47
Samen met Kareltje vreselijk vrijwillig gelachen om jouw verhaal. We zagen het voor ons.
En die oudste van jullie doet het GOED!!
dikke knuf van ons
KawaSutra · 21 juni 2006 op 00:09
Leuk hoor Mup, zeer beeldend beschreven. Maar je moet je echt niet zo in de zeik laten nemen hoor!
sally · 21 juni 2006 op 01:08
😀 😀 😀
Getverdegetver…
groet
Sally
Ma3anne · 21 juni 2006 op 07:32
[quote]Ben je bang dat er een hond over je schoenen gaat plassen?’[/quote]
Dat is de goden verzoeken natuurlijk. En er was een god die onmiddellijk strafte. 😀
Kees Schilder · 21 juni 2006 op 08:10
Hij is weer erg leuk Mup
KingArthur · 21 juni 2006 op 12:05
Altijd al gedacht dat je een takkewijf was. Maar nu die hond je heeft verkozen weet ik het zeker :-).
Mup · 21 juni 2006 op 21:59
@Anne, insgelijks, terkt extra aan, die ‘buitenlandse’ verhalen
@Mosje, je wordt voorspelbaar 😛
@Wendy, ty
@Trudy, bedankt dat je me er even op wees, ik heb daar vaker problemen mee, zal er in de [b]toekomst[/b] weer meer aandacht gaan besteden
@WB, te laat! Ik herken het keer op keer op keer
@pepe, groetjes terug aan kareltje ook vanuit de VIJF 😉
@Kawa, bedankt voor de tip
@Sally, precies!
@Ma3, zo’n strenge doch rechtvaardige god die deze hond boven een vrijwilligster stelde?:-)
@Kees, ty
@King,:-D
Groet zeikMup.
Prlwytskovsky · 23 juni 2006 op 15:25
Ik dacht dat Nederlanders overal tegenaan konden zeiken maar bij jou kunnen ze er ook wat van. 😛