Opgeklaard

De hotelbon mag nog gebruikt. Na maandenlang vergeten in de la te hebben gelegen, komt het verjaardagscadeau juist op tijd tevoorschijn. We bellen het hotel van onze keuze, oppas van kinderen en hond, en prikken zo een mooi vooruitzicht op onze kalender. Dankzij een strakke planning weten we zaterdagmiddag om vier uur onze straat uit te rijden. Eenmaal onderweg krijg ik pas echt zin. Hoe uitgestrekter de snelwegen, hoe donkerder de lucht, hoe meer we loslaten, hoe gemakkelijker de gesprekken komen die we zo missen.

‘Heel goed dat jullie er even tussenuit gaan’, zei mijn moeder nog aan de telefoon. Het doet me denken aan die keer, lang geleden, dat zij met mijn vader een weekend weg ging. Naar Texel. Ik zie gele regenkleding, speciaal voor hun trip gekocht, nu nog steeds verbonden met het woord ‘Texel’. De ogen van mijn moeder als ze zegt dat het nodig is. Mijn vader heeft het te druk op de zaak. Als kind voel ik het onuitgesproken dilemma van mijn moeder, die eigenlijk niet wil gaan, veel liever thuis blijft bij haar drie kinderen. Maar het moet.
‘Moeten’ wij nu ook? Ik kan niet ontkennen dat ik eraan toe ben. Doen we het dus niet goed? Te druk? Nee, het is niet de zaak, we hebben geen zaak, werk krijgt bij ons niet de ruimte die mijn vader eraan gaf. Maar hectisch is ons leven wel. Het mag allemaal wat saaier worden. Saai. Ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou wensen.

Die avond genieten we van een diner. Tussen de traag geserveerde gangen vinden we elkaar, als wandelend door een stadje in Madurodam. We kijken er niet langer tegenop, maar bovenop. We leggen wegen aan met hier en daar een zebrapad, een parkje met een bankje. We renoveren een paar huisjes, schoppen tegen een ander, wijzen een flat aan die rijp is voor de sloop. Wat een uitzicht krijgen we nu.

Opgeklaard gaan we terug naar onze hotelkamer. Straks een kijkje nemen in de stad hier in de buurt, misschien een film, wat drinken. Er staat een poolbiljart in het hotel, ook leuk. Maar eerst even uitbuiken op ons bed. Tien minuten, dan hoor ik al gesnurk. Mijn lief is vertrokken in een diepe slaap. Ik stop hem in, pak een boekje en lees een paar bladzijden totdat mijn ogen ook dichtvallen.

De volgende dag genieten we van elkaar, het ontbijtbuffet en het zwembad van het hotel. Met natte haren checken we uit, wandelen een stukje door het prachtige herfstweer en drinken een kop koffie in een sfeervol buurtdorpje. Op de terugweg rijden we door een dikke pak mist, het wordt donker, maar we voelen ons licht. Heerlijk, even eruit.