Opgesloten

Dat post bezorgen behoorlijk avontuurlijk kan zijn, heb ik aan den lijve ondervonden. Zo had ik post voor een bejaardenhuis. Ik was blij dat ik de brievenbus snel ontdekt had, want dat kan bij sommige gebouwen een helse klus zijn om die te vinden. En wat staat er op die brievenbus: “post graag bij de receptie afleveren”.
Nou vooruit, ik ben de beroerdste niet, dus ik naar binnen. De deuren gaan vanzelf open. Handig. Binnen stond ik even verdwaasd om me heen te kijken. Waar is de receptie dan? Niks wat er op leek. Maar na wat vragen werd ik ergens heen gestuurd, waarvan ik het vermoeden had dat het de kantine was. Dan leg ik het hier wel neer. En het was goed, want uit de verte klonk een “dankjewel”. Met lege handen hoopte ik weer naar buiten te kunnen. De binnenste schuifdeur ging open en dan maar wachten totdat de buitenste open gaat. En wachten, nog meer wachten.

Maar….ik heb toch ervaring met dat soort gebouwen? Vaak zijn er knoppen waar je eerst op moet drukken voordat de deur open gaat. Dus ik op zoek. En inderdaad, er was er eentje, helemaal verdekt opgesteld. Ik sprint erheen, geef er een dreun op en sprint weer terug naar de deur……. niks. Nog een keer drukken dan? Maar de deuren bleven koppig gesloten. Aan de andere kant stond mijn fiets uitnodigend te lonken. Als fietsen konden praten zou hij gevraagd hebben: “Waar blijf je nou?”

Hulpeloos keek ik om me heen. Uiteindelijk kreeg een schoonmaakmevrouw medelijden met me. Vanaf de andere kant van de binnenste deur begon ze te gebaren dat ik de deur moest aanraken. Nou had ik ondertussen wel veel zin gekregen om er een flinke schop tegen te geven, maar ik bleef beschaafd en gaf een zacht duwtje. Sesam open u. En ditmaal werkte het en ik stormde naar buiten, barstend van geluk dat ik uit de klauwen van het tehuis ontsnapt was.