Opgesodemieterd jij..

Je hebt mij je leven lang gesteund, was er altijd voor mij en hebt genoten van alles dat ik deelde met jou. Zeker wat de consumptiemaatschappij betreft. Maar nou is de pijn die jij mij aandoet zo erg, dat ik besloten heb om jou de huur op te zeggen. Je gaat eruit, vandaag nog. Al die jaren heb je meegelift op mij en in mijn leven, jij was er altijd wel voor mij daar niet van, maar soms is iets teveel. En nu momenteel ben jij teveel, je doet mij al weken pijn, soms zo erg dat mensen durven te zeggen dat ik stink, en jij, jij grijpt niet eens in. Jij vind het wel best zo. Dacht je nou heus dat je goed zat? Verkeerd gedacht maatje, ik laat je nu vertrekken met de stille trom.

Natuurlijk zal ik een traantje laten, al was het alleen maar voor de verdoving van verdriet dat ik weer een stukje uit mijn leven weg moet gooien. Maar vrienden voor het leven waren wij toch nooit geworden. Daar is het leven te kort voor in jouw geval. Ik ben je zat. Opgesodemieterd jij. Jij hebt mij toch steeds zover gekregen dat ik steeds maar twijfelde of het een goede beslissing was om jou te laten vertrekken. Maar nu is het moment daar.

Ik wil je niet meer, ik moet je niet meer, ik kan je niet meer hebben. Ik wil weer normaal kunnen slapen, eten , lekker hard bijten in een appel, het sap langs mijn kin laten lopen van een peer, zonder dat jij als spelbreker ook om een hapje vraagt.

Je moet eruit vandaag. Ik ben bang, geeft ik zomaar toe, maar begrijp dat ik dit nu eens voor mezelf doe. Ik heb je vanaf klein kind tot aan nu verzorgd, vertroeteld, en besprenkelt met de meest heerlijke geurtjes, gewoon omdat je daar om vroeg. Niets was teveel voor jou.

Maar nu wil ik dat je eruit gaat, opgesodemieterd. Je hebt mijn leven zo zuur gemaakt dat de angst omslaat in blijdschap wanneer ik besef dat je er vanmiddag uit bent. En het idee dat je er nooit meer inkomt maakt de vreugde voor mij alleen maar vrolijker. Ik ga fluitend de auto in, met het idee om jou een gedag toe te zwaaien, en al wat je meeneemt zijn de wortels van het kwaad.

Na twee prikken begon de verdoving te werken, en gelukkig werd mijn losse kies er eindelijk uitgetrokken. Het afscheid viel mij niet zwaar. De verdoving des te meer. Heeft die galbak van een kies toch nog even moeten jennen, prikkie voor de verdoving ging even mis..

Maar die kies is er eindelijk uit—opgesodemieterd.