Opgeweckt

Afgelopen weekend liep ik met mijn vriend door het bos, waar we op een wel heel vreemde processie stuitten. Een groepje mensen, gewapend met stokken, vergezeld van twee oude handkarren vol weckflessen. U weet wel, met oranje rubberen band en hermetisch schroefdeksel. We vroegen ons af of die mensen bramen aan het plukken waren. Vroeg in het jaar misschien, maar ach, het is Utrecht met vele kapers op de kades; je moet overal snel bij zijn.

De weckflessen in de achterste kar, hoewel grotendeels bedekt met een zwarte, fluwelen doek, leken alleen iets anders te bevatten dan bramen. De inhoud glinsterde en glom. Het goedje leek bijna te dansen in de fles. Honing? Drank? Ander vloeibaar goud?

Nieuwsgierigheid won het snel van beleefdheid, onopvallend zetten wij steeds een stapje dichterbij. Twee vrouwen en twee mannen waren flink in de rondte aan het maaien met de stokken, die bij nader inzien een soort schepnetjes bleken te zijn. Anderen stonden met de weckfles klaar om de vangst op te vangen. De weckfles moest direct na het scheppen en leegschudden gesloten worden, wat een weckspecialisme op zich bleek te zijn. Nog hadden we geen idee waar die mensen toch mee bezig waren. [i]Vlinders[/i], dwaalde het door mijn hoofd. Maar goudkleurig? En zo snel rondvliegend dat ze vloeibaar leken?

De man die een van de handkarren trok kreeg ons in zijn snel vernauwende vizier en riep ons toe. “Niks, we lopen hier maar wat”, brabbelde ik betrapt. “Niets hoor”, zei vriendlief, “het leek ons alleen vroeg voor bramen”. Mensen in het groepje begonnen een beetje te gniffelen en met elkaar te fluisteren, terwijl ik snel de kans greep om een paar stappen dichterbij te doen.

De weckflessen bevatten iets van een gas. In een kleur zó vreemd, niet te plaatsen, en toch ergens ook zó bekend. De warmte ervan, de uitstralende gloed. De blik in de ogen van mijn vriend weerspiegelde de mijne, vol ongeloof en razende nieuwsgierigheid.

De man van de kar trok het doek beter over de flessen. Hij keek ons aan, keek terug naar de groep en weer naar ons. Hij aarzelde een beetje, maar begon langzaam aan te praten, te vertellen.

Helaas, wij zijn gebonden aan belofte. Het procédé kan ik dus niet verklappen. Evenmin kan ik de geheimen prijsgeven van de ‘schepnetjes’ en de overige weckwijze.

Wij kregen elk uiteindelijk vier flessen mee, in donkere zakken van stof.

Straks, als de donkere, kille, vochtige dagen hun intrede doen, gaan we het proberen. Een kleine dosis na het douchen. Op de kortere dagen kunnen we ons gezicht ermee besprenkelen, of hoe dat dan ook heet. Op heel depressieve dagen kunnen we er misschien een badkuip mee vullen, of een kleine kamer.

Vier weckflessen, voor regenachtige dagen en andere misère. Tegen winterdepressie en het snakken naar langere dagen. Goed voor jong en oud. De heilzame werking van het augustuslicht. Wie had dat nou kunnen denken?