Opstaan… is bijzonder

Opstaan ’s morgens vroeg is ons zo heel gewoon, vaak doen we het zelfs met enige tegenzin, zeker op werk/schooldagen. We moeten dit en doen dat, omdat de wereld om ons heen dat van ons verlangt. We beseffen nauwelijks hoe blij we mogen zijn dat we kunnen opstaan om te gaan werken of leren. En ook ik stap deze ochtend dus uit bed alsof het heel normaal is allemaal. Ik heb er wel zin in vandaag, straks zal ik met nog twee schrijfliefhebbers een café in duiken om ongestoord te kunnen schrijven. Even geen telefoon, geen bezoek.
Eerst schop ik met liefde de jongste kinderen en manlief de deur uit, zij mogen naar het werk en school.
Dan vlieg ik nog even snel met de stofzuiger door het huis, hang nog een lijntje wasgoed en mag dan gaan douchen. Onder de warme waterstraal heb ik al voorpret voor de rest van deze dag. Mijn hoofd stroomt al over van ideeën.
Schoon en fris hobbel ik naar beneden en zet koffie voor het eerste rondje thuis, want het café doet zijn deuren pas om 10 uur open en voor die tijd wil ik wel al koffie hebben. Ik probeer nog wat fatsoenlijks te maken van die warrige natte haardos. De krullen springen er weer aan alle kanten in, ik laat ze maar dansen.

Als we onze eerste mok thuiskoffie op hebben, stappen we op de fiets, richting café.
Achterop wiebelt de jongste van ons drie, af en toe geeft ze een schreeuw: ‘mam kijk uit een paaltje’of ‘wiebel niet zo’.
Heerlijk, ik mag de frisse zonnestralen in, ik voel de wind die waait langs mijn wangen. Ik besef dat ik een gelukkig mens ben, ik kan gaan en staan waar ik wil.

Hoeveel mensen kunnen dat niet, een Christopher Reeve, Joni Eareckson en andere minder bekenden die voor de rest van hun leven verlamd zijn. Zij zijn afhankelijk van anderen en vechten voor een beter bestaan.
Als tiener mocht ik Joni ontmoeten en las haar boeken. Nu nog hoor ik Joni zeggen: ‘O nee! Boek, daar lig je nou, nog geen twintig centimeter van mijn bengelende linkerarm en ik kan er niet bij.’ Zo’n dag noemt ze een ‘ik-wou-dat-ik-mijn-handen-had’-dag.
Dat zij God dankt voor wat haar is gebeurd, zal ik denk ik nooit helemaal begrijpen. Wat ik wel weet is dat het besef, hoeveel de dagelijkse simpele gewoontes waard zijn, vele malen groter wordt na zo’n tragische gebeurtenis.

En als ik dan weer eens mopperend door de regen fiets voor een boodschap of voor de zoveelste keer de vloer moet dweilen, denk ik aan hen. Dan ben ik blij dat ik het kan en mag doen.