Opstand

“This aggression will not stand!”
Er is geen greintje schroom in mij om deze geleende tekst te gebruiken. Het is lastig soms om op de lastige momenten des levens de juiste teksten te vinden en mijn geheugen is nu eenmaal een tikkel van het type tekstflardverzamelaar. Hij kijkt me verbaasd aan.
“Ik ben nog niet eens begonnen”, begint hij te stotteren.
Het is gek om hem te zien stamelen, ik word er verlegen van om hem zo te zien. Maar als ik dat laat merken, zal hij me zo weer overdonderen. Dus ik slik mijn twijfel weifelend weg. Net op tijd. Hij blijft broeden, ik ken die blik, het is tijd om op mijn hoede te zijn.
“So what”, bijt ik hem toe. “So what, als zij een vervelende stem heeft en doet alsof ze intelligent is, terwijl ze andere, ook al domme mensen napraat. So whát, als ze zelfs de zwartrijders de trein uit verveelt. Je kunt ook elders gaan zitten!”

“Ja, maar dat doe je niet.” Hij praat zachtjes.

Deze week is best een risicovol exemplaar geweest, bedenk ik me. Afgelopen donderdag nog die jeukerige dwerg, die er weliswaar de lengte voor heeft me voortdurend in de boezem te staren, maar ook, of juist dan, is het vreselijk vermoeiend steeds die ogen weer omhoog te dwingen. En zijn blik en mijn boezem zijn niet elkaars potje en dekseltje, hij is niet mijn gedroomde zinnenstreling op de witte huid. Het is [i]fucking[/i] beledigend.

En wat te denken van een op steeds luidere toon gevoerd gesprek met de nieuwe buurman, wier domme, vermeende superioriteit in lege, lede ogen geschreven en in de diarree die hij uitkraamt onderstreept staat. Zijn voornemen om me even goed de les te lezen. Mijn ternauwernood bewaarde, kalme weerstand. Dat scheelde ook niet echt veel.

En iedere dag weer rennen, hoofd stoten, lekke band, tram missen, dus trein missen en in de fuik van controleurs lopen die hun fysieke aanwezigheid in de strijd gooien om je tegen te houden. Ik houd niet van onuitgenodigde lichamen in mijn ruimte. En ik betaal mijn kaartjes bovendien.

Ik ben er weer ingetuind met mijn dwalende flardenverkenner van een geest. De broedende blik krijgt een triomfantelijke schittering en ik zie hem spugen in zijn handen en zijn vlijmscherpe tanden ontbloten.

“This aggression – will – NOT – stand!” Roep ik.

Hij kijkt me geringschattend aan.

“Waarom spreek je nou eigenlijk Engels meisje?”
Even verbluft realiseer ik me dat hij inderdaad in het Nederlands antwoordt, de hele tijd al, mijn hele leven al.
“Ja, eh, tja, weet je, je bent toch mr. Hyde en ik dacht…”
Hij kijkt me verleidelijk aan met zijn blikkerende slagtanden.
“Correctie liefje, ik ben helemaal niet mr. Hyde, ik ben jouw meneer Hyde”.

En voor ik er erg in heb staat hij op en plant mijn frustratie van de week als naaldhak op de in het gangpad slingerende voet van de vrouw voor me.