Oranje boven: Talk

Nou breekt mijn klomp. Maar alles liever dan mijn leggers. Want die moeten blijven reiken op grote hoogte. Gloren aan een oranje hemel in een fantastisch mooi olympisch jaar. Mijn ambitie is te springen zonder vrees, zonder ballast, zonder land. Het is alleen mijn sport die telt. De hoogste sport, dat is vanzelfsprekend. Op een hoge ladder van roem, turn ik mezelf de hemel in. Oog in oog kom ik te staan met stoere goden uit een rijk verleden. Apollo, Zeus, Pallas Athene. Ik zwier en zwaai het eelt en zwoerd op vingers en op beide palmen. Ik draai mijn benen, armen, handen, voor geen enkel toestel om. Ik kieper en ik kukel, met of zonder kop. Blindelings, zonder vrees, lanceer ik salto’s. Ik explodeer in witte wolken. Talk, talk, talk. Ik poeier en ik pieper. Turn, turn, turn. Ik zweef en ik zwieper. Op rekstok, brug en vlaggenmast. Ik hinkel, hang en hoepel. Geen sport- of turnkoepel kan mij weerstaan. Bolle bobo’s, ik kan ze makkelijk hebben. Niemand gaat mij wat vertellen. Ik spring en sprankel als een jonge god. Met al die talk ga ik geschiedenis schrijven. Ik eet, ik drink en snuif het. Het schuurt mijn keel, mijn maag, mijn darmen. Het geeft mij witte voeten en zekere armen. Bijten, knijpen, trekken, duwen. Handen, voeten netjes bij elkaar. Ik tover en trukeer mijn mooiste oefeningen in de rondte. Met slimheid en met kracht. Op honger en souplesse. Op rekstok en op brug. Mijn lieftallige maîtresses. Ons bedje is gespreid. De landing hopelijk zacht. Na jarenlange training ligt eindelijk het goud op wacht.