Oranjekoorts

Ik ben geen voetbalfan. Dat ligt aan mij, ik verdiep me ook helemaal niet in het spel. Ik ben al lang blij dat ik weet wat ‘buiten spel’ is. En natuurlijk vind ik het wel leuk als Nederland wint. Zo chauvinistisch ben ik dan ook wel weer. Maar als ik zie hoe sommige straten versierd zijn tijdens het EK, brr. Dan ben ik blij dat ik in een hele saaie straat woon.

Wat ik ook zo erg vind, is het feit dat Nederlanders al zeker weten dat het toernooi gewonnen wordt als de eerste wedstrijd nog gespeeld moet worden. “We worden kampioen!” Als dat niet lukt, wordt het natuurlijk omgedraaid, “ze hebben verloren.” En 17 miljoen bondcoaches weten precies waar dat aan gelegen heeft. En hoe het wel gemoeten had.

En dan al die reclames op televisie. Sommige zijn heel geestig, daar moet ik wel om lachen. Ik heb zelfs voor onze hond een juichcape aangeschaft. Maar andere reclames zijn echt tenenkrommend. Vooral als er een voetballiedje in voor komt dat de hele dag niet uit mijn hoofd gaat. Afschuwelijk. En je kunt er niks aan doen. Ik weet wel, dat is ook de bedoeling, maar jongens, wat een ellende. Je zou de winkel in kwestie echt gaan mijden.

Gelukkig kunnen we ons ook mengen in de discussie rond de schermen. Mogen er nu wel of niet grote schermen op de terrassen. Het kan mij eigenlijk niet schelen, ik ga toch niet kijken. Maar de corona-discussie houdt ook op dat vlak de gemoederen goed bezig. Met alle scheldpartijen van dien. Ik lees en geniet mee. Hoe dom kunnen mensen toch uit de hoek komen. Het heeft niet eens meer iets met voetbal te maken. En daar kunnen mensen zich al zo druk over maken. Soms kan ik het echt allemaal niet meer volgen.

Nou ja, zondag eerst maar eens afwachten of het EK-avontuur voor Nederland door kan gaan. Ik zou het de horeca van harte gunnen. Het zou voor hen een mooie opsteker zijn als Nederland ver komt in het toernooi. En als ze dan nog schermen op mogen hangen, dan zou dat helemaal fantastisch zijn. Misschien kunnen we dan voorzichtig wat gaan vieren. Al was het maar dat Corona even wat minder ons leven in de war schopt. Maar laten we in vredesnaam met beide voeten op de grond blijven staan, de laatste keer dat Nederland iets won was in 1988. Toen speelde Berry van Aerle nog mee. Zo lang is dat al geleden.