Oranjemenienietes

Raakhout maakt het nu wel erg bont. Nerveus loopt ie door mijn bos te hupsen alsof de liefde hem op de hielen zit. Met zijn springbenen is dat een merkwaardig gezicht. De bomen kraken en zuchten er zelfs onder. Zeker als ie als een wervelwind de bomen één voor één als een blije muts omcirkelt. “Tiralalala tiralalalie”, kwaakt Raakhout met diepe bariton. Wat is er toch met mijn maffe paddo aan de hand? Zijn buik is helemaal oranje geschilderd. Raakhout is toch niet door de menie heen gegleden? Of wacht, ik snap het al. Ook Raakhout is aangestoken door oranjemenienietes. Daar hebben er wel meer last van hier in de omtrek. Laatst zag ik bijvoorbeeld nog een paar kraaien door mijn bos vliegen. Helemaal in dons verpakt en oranje gespoten. Het leken net vliegende boa’s. Eentje heette Bea. Een heel bijzondere vogel. Deze vogel beschikte namelijk over magische krachten. Zij beheerste als enige kraai de kunst van het luchtwurgen. Dat deed deze kraai heel benepen. Vooral als haar iets dwarszat. Ze noemde haar om die reden ook wel eens Beaconstrictor. Als zij het op haar heupen had dan kon je beter je biezen pakken. Ja, ja, de oranjemenienietes grijpt overal om ons heen. Bij het boodschappen doen kwam ik zelfs al oranje eieren tegen en ook oranje chocolade haasjes. Paashaas stond er op hun achterwerk geschreven. Volgens mij hadden ze een letter fout gespeld. Ik vond het eerder Paazhazen. Het moet niet gekker worden.