Oudejaarsdag 2012

Oud jaar is het. 2012. Oudejaarsdag. Oudejaarsavond. Met knallende knullen die knallen veroorzaken. Totaal ongeïnteresseerd lopen ze door de straat. Afwisselend met een kale kop, petje achterstevoren of een capuchon over zich heen getrokken lopen ze zich te vermaken. Luid schreeuwend en lachend. Maar wat is hun vermaak eigenlijk? Dat wordt al snel duidelijk.

Soms haalt er eentje een hand uit zijn zak en vanuit een andere hand licht iets op. De hand gooit iets weg en de knullen lopen verder. Even later een knal. Niemand van het groepje kijkt ernaar, of reageert erop. Een zinloze bezigheid.

Half tien in de avond is het. Aan de overkant zie ik enkele knulletjes vuurwerk afsteken. Acht jaar schat ik ze, beslist niet ouder. Het ene rotje na het andere knalt. Ze werken wel goed samen want de één houdt het rotje vast en de ander steekt het aan. Het rotje wordt weggegooid en dan stappen ze twee meter naar achteren. ‘Kan gewoon niets gebeuren’. Zie je ze denken. Een paar tellen later doet een zevenklapper zijn werk.

Maar om twaalf uur brandt dan eindelijk het echte werk los. Een pracht van een show ontvouwd zich boven Rotterdam en Schiedam. En ik zit op de eerste rang. Op het mooiste vuurwerk word ik getrakteerd. Maar om half twee lijkt het voorbij en hier en daar gaat nog een vuurpijl de lucht in, en een luide knal met nog wat rotjes. Maar dan wordt het stiller.

Om drie uur hoor ik alleen nog in de verte wat geknal dat eigenlijk geen ‘geknal’ meer mag heten. Voordat ik mij ter ruste begeef loer ik nog even over de galerij naar beneden. Er komt een knul aangelopen. Hij draagt een plastic tas. Bij de flat aan de overkant stopt hij en zet zijn tas neer. Hij kijkt schichtig om zich heen, peutert wat in de muur en pakt nog iets uit zijn tas. Dan zie ik vonken en ik verwacht een knal, maar nee: er gebeurd niets. Knul pakt zijn tas op en loopt de hoek om. Nadat hij een honderd meter verder is volgt er lichtflits en een erg luide knal. Knul is inmiddels al de hoek van de volgende straat om en uit het zicht verdwenen. Dan volgt nog een tweede, luide knal en een halve minuut later nog één. Dan wordt het stil. Wat is hiervan de gein? Vraag ik mij af, en begeef mij eindelijk te bedde.

70-miljoen is er aan vuurwerk uitgegeven dit jaar. 70-miljoen!!! Los van het mooie siervuurwerk vind ik het zinloos weggooien van knallende rotjes een totaal geschifte bezigheid. Ik zie het niet anders dan een wegwerpaansteker kopen en deze meteen weggooien. Zinlozer kan ik mij het weggooien van rotjes niet voorstellen.

Maar het is weer voorbij. Na een kater-rijk ontwaken is het dan eindelijk nieuwjaarsdag. Het is angstig stil in de buurt en de parkeerplaatsen zijn overvol. Mensen bezoeken elkaar en kinderen bezoeken hun ouders. Zij wensen elkaar alles wat maar wenselijk is. Want zoiets doe je nu eenmaal op nieuwjaarsdag. Nietwaar? Het hele jaar horen of zien ze die kinderen niet maar met nieuwjaarsdag is de gefingeerde vreugde er niet minder om.

Ik bijt nog eens in een zelf gebakken oliebol en neem een slok van mijn borrel. Het wordt alweer schemer, op deze eerste januari. Twee mensen hebben mij gebeld met hun welgemeende goede wensen, verder niemand. Die twee ben ik dankbaar daarvoor. Kerst- en nieuwjaarskaarten van bekende mensen heb ik er genoeg gehad, met wensen die er niet om liegen. Maar zijn die eigenlijk wel zo gemeend als zij beschreven staan?

Morgen maar snel die hele zooi in de vuilbak kieperen. Opruimen! Weg ermee! Stofzuigen en de herinnering aan 2012 met stofzuigerzak en al in de vuilbak smijten.

Maar dan die ene, een uitgeprinte mail; van haar. Ik krijg het niet over mijn hart om die weg te gooien.