Afgelopen winter ben ik dertig geworden. Drie vrienden van me werden dat ook rond die tijd en samen organiseerden we in mei een groot feest. Als ludiek thema stelden we dat dertig jaar een serieuze leeftijd was: wel of (nog) niet serieus te worden? We hebben in ieder geval serieus gedronken – een bacchanaal dat voor ons vieren bijna drie dagen duurde – en ondanks het feit dat de kater tegenwoordig wat minder makkelijk over lijkt te gaan dan voorheen, voelt het verder niet alsof er veel veranderd is sinds die heuglijke dag in december.

Vanmiddag bezocht ik een vriendin uit dezelfde cirkel van vrienden. Ze was jarig en vierde dat in hun grote tuin. Dezelfde waarin we een dikke maand geleden ook nog hadden gezeten toen haar echtgenoot, niet toevalligerwijs ook een vriend van mij, jarig was geweest. Het zijn leuke feesten daar bij hun. Zo ’s zomers in de zon, in de tuin, in goed gezelschap met bier op tafel en een totaal aan gort geslacht varken op iets met een stekker dat dienst doet als barbecue. (Haar vader is namelijk varkensboer en zodoende is het voedsel nimmer een verrassing maar wat dan nog; big deal)
Geen schoner vermaak dan leedvermaak en wanneer iedereen elkaar eens even flink in de zeik heeft genomen, veelal gebaseerd op behaalde resultaten uit het verleden die in de meeste gevallen gelukkig geen garantie voor de toekomst bleken te zijn, praten we ook nog even met elkaar. Het is vermaak op topniveau. Bijzonder veel vrienden heb ik niet en eerlijk gezegd betwijfel ik of ik er ook werkelijk meer nodig zou hebben. In sommige gevallen al achttien jaar lang volgen we elkaar in de ontwikkelingen die we doormaken. Van school tot studie, werk, vrouwen, huis en zelfs tot huwelijk en verder. De afzonderlijke verschillen in hoe we zijn en wat we doen zijn soms groot maar dat is de wederzijdse acceptatie met name; groot. En dat maakt deze groep mensen in mijn ogen zo bijzonder.

Eerder wilde het nog wel eens gebeuren dat ik pas zo rond biertijd op een verjaardagsfeest verscheen. Dit al dan niet ‘door omstandigheden’ en dan meestal ergens tussen tien en twaalf, afhankelijk van de aard van die omstandigheden. Nu was ik er rond vijf uur. Op de grond naast me stond een maxicosi met daarin de zes maanden jonge dochter van de jarige. Tegenover me stond de kinderwagen met daarin de drieëneenhalf weken jonge zoon van andere vrienden. Thuisgekomen realiseer ik me dat niet ik maar mijn vrienden ouder zijn geworden.

Categorieën: Diversen

8 reacties

Mosje · 4 augustus 2004 op 20:49

Doe je best maar jongen, dan komt er vast nog wel eens een kleine raindoggy in een maxicosi.
(als je op dit moment plannen hebt laat je dan bij de dokter even controleren op sprema)
😛

Dees · 4 augustus 2004 op 21:22

Dertig is bepaald nog geen kwestie van ouder worden, dacht ik zo. Maar de taferelen van middagfeestjes en meer flesvoeding dan bier in de koelkast, ja, ik herken het helaas ook maar al te goed. 😉

Ma3anne · 5 augustus 2004 op 00:16

Ja, zelfs iemand jonger dan 30 kan ouder zijn. Ikzelf ben toevallig een oudere ouder, maar tevens een jongere oudere dan mijn oude ouders.

sally · 5 augustus 2004 op 21:09

`n feesie met een hecht clubje, zakje chips en wat bitterballen kan soms leuker zijn dan een groot feest met wat luchtige contacten.
koester jullie hechte clubje.
Ooit zal jij misschien met een paar pilsjes achter de kiezen een luier staan te verschonen.
We maken allemaal deze fases mee.
Herkenbare column!
groeten Sally

Eftee · 5 augustus 2004 op 22:56

En voor je het weet zit je ook in de kinderen.
Dan schrijf je gewoon weer een column of je vrienden nog steeds ouder zijn dan jij.
Je bent zo jong als je je voelt. Dat geldt ook mét kinderen.

Hans · 6 augustus 2004 op 09:24

Vrouwen worden ouder (is jammer)
Mannen worden rijper (is fijn)

KingArthur · 6 augustus 2004 op 17:17

Ouder worden is enkel een lichaam dat langzaam meer mankementen gaat vertonen.

De geest blijft zo jong als jij dat wilt, het mooie is dat deze wel steeds wijzer wordt.

Raindog · 7 augustus 2004 op 15:25

Ach ach, zulke bemoedigende reacties. Dankjewel allemaal.

Het zelf verjaren of in dit geval dertig worden vond ik op zichzelf niet zo ingrijpend. Ik ben me er inderdaad niet ouder door gaan voelen.

Wel merk ik de veranderingen op bij een aantal van mijn vrienden nu ze eenmaal ouders van een kindje zijn geworden. Die zijn wel ingrijpend en dat is me nooit eerder in de mate opgevallen als nu. Het is de natuurlijke loop der dingen en prachtig om te zien en er een stukje van mee te mogen maken. Wel deed het me tevens realiseren dat het deze keer echt veranderingen zal betekenen. Dat kan immers niet anders. Het zou juist niet goed zijn als het dat niet deed. Ze zijn ouder(s) geworden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder