Ouderdomskwaal

Van de ene op de andere dag heb ik ineens een oude kut. Gister werd ik voor het eerst uitgenodigd voor de initiatierite. Ik moet getest worden op de ouderdomsziekte numero uno der kutten, de Kanker. Het grote aftakelen is nu onherroepelijk begonnen. En kende de natuur vroeger nog de genade dat je dan in ieder geval wel al op de helft zat, kijk ik nu tegen de mogelijkheid aan dat ik op een kwart van mijn biologische leven zit. Nog driekwart leven te doorstaan met krimpende eierstokken, opdrogende baarmoeder en verpapieriserende vaginawand. “We leven steeds langer”, my ass! We worden steeds langer oud, zal je bedoelen! De obsessie met ouder worden en een gezonde levensstijl, ontgaat mij compleet. De in-vast-vet-friturende-medemens is de nieuwe paria van de samenleving geworden, want “oh, oh, oh” je zou toch eens aan een vastgeslibd hart dood gaan. Nee, dan toch liever 5 jaar langer hongerig tegen een smaakvolle droge cracker met Becel Light aankijken. Wel een beetje jammer dat, net als onze ouder wordende huiden, de rek ook uit de pensioenfondsen verdwijnt. Daar kan geen anti-rimpelcreme tegenop. Dus mogen we binnenkort onze aftakelende incontinente lijven een paar jaar extra elke ochtend naar ons riekende kantoor hijsen. Joepie!

We worden ouder, dus denken we niet zo snel volwassen te hoeven worden. We leven hard en snel, terwijl je haar dunner wordt, lachrimpels hardnekkig op je gezicht blijven staan wanneer het lachen je vergaan is, en je kwiek tijdens het fluitsignaal nog snel even in de verkeerde trein springt, omdat je stiekem de borden niet meer kan lezen. Het is zo zielig als een bejaardendisco waarvan de bezoekers zichzelf proberen wijs te maken dat ze op een hockeyfeest van de soos zijn.

Ik voel me overvallen door de deadline van “later als ik groot ben…”. Voor de jonge HPV-gevaccineerde-vaginaatjes onder ons: “Later als ik groot ben…” is DE one-liner uit de mini-playbackshow van Hennie Huisman, zeg maar de X-factor van vroegah. Ik was nog helemaal niet van plan om oud te worden, maar het overkomt me ineens. Niemand wil die ouwe lul zijn die nog desperately probeert mee te doen met Die Jugend, maar toch kan ik me niet comfortabel voelen met mijn nieuwe status. Het was de bedoeling dat ik in het “later”-stadium iets bereikt zou hebben, of er in ieder geval sprake zou zijn van aantoonbare progressie in die richting. Ik heb vroeger veel verschillende invullingen gegeven aan “later als ik groot ben”, van sterrenkundige tot model, maar nog nooit iets in de strekking van: “Later als ik groot ben, word ik een ouwe kut”.

Wat doe je als verzet zinloos is, maar acceptatie nog te hoog gegrepen? Juist! Men neemt het hoofd en steekt het in het zand. Ik heb dan ook geen afspraak gemaakt bij de huisarts en lieg tegen mezelf dat ik dat later wel doe als ik het even niet zo druk heb. Om vervolgens geholpen te worden door een andere, uiterst nuttige, ouderdomskwaal: dementie.