Ouwe koe

Mijn leven leef ik als een boek, als er een hoofdstuk uitgelezen is begin ik met veel plezier aan een nieuw hoofdstuk, de “ouwe koeien” achterlatend! Vaak blijkt dat een heel goed systeem, maar soms komt er ineens zo’n “ouwe koe” weer binnenwippen. Gisteren leegde ik nietsvermoedend mijn brievenbus, rekening, rekening, rekening…”Hé, wat is dat nu?” Er zat een brief bij van de rechtbank, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Nieuwsgierig opende ik hem, en werd woest: een “ouwe koe”! Zo’n hoofdstuk dat ik niet alleen uitgelezen had, maar compleet verwijderd en verbrand.

De vader van mijn kinderen. Absoluut een man met het hart op de juiste plaats. Tot hij, vlak na de geboorte van onze zoon, een nieuwe liefde kreeg. Hij veranderde van een zorgzame lieve man in een egoïstisch monster. Natuurlijk voelde ik wel dat er iets mis was, maar op het moment dat ik er naar vroeg ontkende hij in alle toonaarden. Mijn twijfel werd toch steeds groter.

Mijn salaris daarentegen leek veel kleiner te worden. Het geld vloog er doorheen. Die ander moest wel erg veeleisend zijn. Het keerpunt kwam op de dag dat ik een brief kreeg: de limiet van mijn creditcard was ruimschoots overschreden. Creditcard? Ik had nog nooit in mijn leven zo’n ding gehad! Woedend confronteerde ik hem ermee. Het enige wat hij deed was huilen. “Die ander, waar jij het steeds over hebt is geen iemand, maar een iets! Die ander is cocaïne!”

Vanaf die dag kreeg ik te maken met een uithoek van ons zorgstelsel, de verslavingszorg. Ik had tot een ultimatum van achttien maanden besloten, eiste dat hij er tegen die tijd compleet vanaf was, en een nieuwe richting in zijn leven gekozen zou hebben, anders zou het, wat mij betreft, over zijn. Ik zou de praktische zaken als financiën en huishouden regelen. Hij hoefde maar één doel te hebben: stoppen met die mensonterende rotzooi, en zijn leven weer op de rails krijgen!

Anderhalf jaar later bleek het niet gewerkt te hebben. Ik had zorgboerderijen, afkick-klinieken en meer gebouwen, die ik eigenlijk nooit van binnen had willen zien, bezocht, en besloot hem uit huis te zetten. Nooit hebben wij meer iets van hem vernomen. Na twee jaar hard werken had ik de helft van zijn schuldbedrag afbetaald. Daar was ik immers mede-verantwoordelijk voor. Na mijn laatste overboeking sloeg ik rustig de laatste bladzijde om.

Afgesloten hoofdstuk. Voorbij. Finito… Gisteren viel er een brief op mijn deurmat. De rechtbank meldde mij dat er een zitting komt om te kijken of ze “zijn helft” van het bedrag ook op mij kunnen verhalen. Mijnheer is immers spoorloos…