Over de longen

De zon schijnt fel op het matte glas. Het is bloedheet op de zevende verdieping. Ik zweet inmiddels peentjes. De hitte heeft nauwelijks effect op mijn collega’s. Zij zitten met een vierkant ET-hoofd weggedoken achter hun beeldschermen. Zo af en toe wordt er onder de tafel geschopt. Links en rechts en tegenover mij. De bekabeling hangt weer eens in de weg. Hoe irritant. De ET die op doordeweekse dagen tegenover mij woont maakt cirkelbewegingen met zijn voet. De plastic lasso om zijn voet wil maar niet loslaten. Al vloekend trapt hij nog maar eens een keer wild in de rondte. Het beeldscherm valt om. Afwezig kijkt ET mij aan. Hoe heet hij ook alweer? Ik probeer op zijn naam te komen.

“Jaap, ja Jaap is het toch? Of Jan? Nee, Jan-Jaap, toch?”
Met een boze blik kijkt ET me onderzoekend aan. Zijn plastic beeldmasker heeft plaatsgemaakt voor een rood hoofd. Best wel groot. Ja, een groot hoofd. Buiten proportie gezien zijn iele lijfje. Het lijkt net of onze lieve heer een grote klomp klei overhad en deze tussen Jan-Jaap’s iele schoudertjes heeft gepropt. Zo’n hoofd is het ja. Een prophoofd. Vuurrood. Het is alweer even geleden dat ik het hoofd zag. Het zit meestal om acht uur al achter het beeldscherm en rond een uur of vijf in de middag kruipt het er weer snel en stiekem achter vandaan. Dan heb ik juist mijn dipje en lig ik zachtjes te snurken op mijn toetsenbord. Een powernap. Met mijn neus tussen de T en de Y. Hij zegt ook nooit gedag die Jan-Jaap. Hij werkt al vijfhonderd jaar voor de zaak. Net als ik.

“Ik heet niet Jan-Jaap, ik heet Hendrik-Jan. En al 56 jaar lang, minkukel. Zeg niet dat je dat niet weet, je weet het wel. Je plaagt me zeker?”
Verrek het hoofd kan praten. Ook dat was ik even vergeten. Het is lang geleden, dat Hendrik-Jan voor het laatst sprak. Dat wel. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden. Minstens vijfhonderd jaar voor mijn gevoel. Hij is oud geworden Hendrik-Jan. Nicotinevlekken kleuren zijn bleke wangen bruingeel. Uit zijn oren en neus steekt borstelig haar naar buiten. Zie ik dat nu goed? Het lijkt verdacht veel op shag. Hoe langer ik kijk hoe meer ik ervan overtuigd raak. Het is inderdaad shag. Zware van Nelle zo te ruiken. Hendrik-Jan ziet dat ik iets te lang naar zijn oren en neus kijk en schrikt. Hij voelt zich blijkbaar betrapt.

“Het is niet wat je denkt!” roept Hendrik-Jan in opgewonden staat. Hij raakt lichtelijk in paniek omdat ik uit mijn linkse bureaula een grote aansteker tevoorschijn heb getover. “Maar, ehh, ehhh, jij was toch gestopt met roken”, bijt Hendrik-Jan me verontwaardigd toe. Dit is mijn kans. En ik grijp hem met twee handen. Eindelijk kan ik wraak nemen op al die jaren van stilzwijgendheid en negatie. Wat denkt die koekenbakker wel niet. Valt na vijfhonderd jaar eindelijk dat beeldscherm voor zijn rotkop weg, denkt hij ook nog dat ik hem plaag? Jarenlang heb ik zijn gepruim goedgekeurd. Maar nu is het afgelopen. Het sappig gekauw en geslurp en vooral de geur van de weeë cameltabak kan ik niet langer verdragen.

Ik vat ET bij zijn linkeroor en trek hem over het bureau heen. Het grote rode hoofd zwenkt tussen de iele schouders gewillig mee. Hendrik-Jan beseft dat hij geen kant meer op kan. Met een ferme klik ontvlam ik mijn grote ouderwetse kermisaansteker. Bijna negen jaar niet gebruikt. Gelukkig doet hij het nog. Ik houd de vlam onder de neus van Hendrik-Jan en steek de shag aan. Ik houd kort zijn beide neusgaten even dicht want van de rook dreigt Hendrik-Jan te gaan niezen. Nu moet ik snel handelen anders gaat de shag uit. Ik trek vlug het plukje shag uit zijn rechteroor en leg mijn lippen om zijn oor. Ik lurk flink aan het oor. De shag onder zijn neus licht op. Wel oppassen dat ik niet het puntje van zijn neus verbrand. Ik inhaleer nu stevig. Het geeft een voldaan gevoel. Er gaat per slot van rekening niets boven het over de longen roken van saaie collega’s. Tevreden blaas ik Hendrik-Jan’s en mijn adem uit.

[i]Co-column gesxchreven door Mien en Harrie[/i]