Over drijven

Ik zit op het toilet en werk aan een enorme molshoop.
Ik kijk op mijn horloge maar blijk die niet te dragen. ‘Hoe laat is het?’
Op dat moment gaat mijn telefoon. ‘Dat moet ze zijn.’
Ik grijp naar de broek die op mijn knieën hangt. ‘Oh nee hè…’
Mijn telefoon ligt nog in de kamer. Ik negeer de frustratie en tast als automatisch naar links.
‘Wat?’ Toiletpapier ontbreekt.
Mijn ogen schieten vluchtig naar rechts, omhoog en omlaag.
Geen rol te bekennen. ‘Dit meen je niet!’
Het geluid van een sms’je. ‘Hmm, voicemail.’
Ik overweeg het handdoekje. ‘Nee, dat gaat te ver.’
De deurbel klinkt. Met grote ogen en een onzekere schreeuw kom ik omhoog.
De krantenbak dan maar.
Ik schud de grootste resten af en open de deur.
Tot mijn grote schrik staat ze voor me. Ik had haar inderdaad een sleutel gegeven.
Bezweet, bevuild en met mijn broek op de enkels sta ik daar.
Als een boer die lacht met kiespijn stotter ik: ‘Ik dacht, ik kleed me alvast uit.’
Een kleine bruine pinda die het niet meer hield valt ongenadig zichtbaar op de grond.
Vol afkeer kijkt ze mij aan. Ze draait zich om en loopt linea recta terug naar buiten.
Met het in het slot vallen van de deur schrik ik bezweet wakker.
De walm brengt mij bijna weer in koortsdromenland.
‘Niet weer in mijn bed….’
Ik drijf mijn bed uit en neem een snelle douche.
Met gebogen hoofd en hangende schouders vlucht ik naar de logeerkamer.
‘Ik word hier zo schijtziek van!’