Over ideële Foppes en pluchegeile Marie-Josees

Het zijn tovenaars. De aan miraculeus verborgen draadjes trekkende knickerbockerdragende mannen en vrouwen. Onnavolgbaar zijn zij. Als zij hier een putje open doen dan moet er elders een sluisje dicht. Anders dan droogt het boerenland uit. Als dat uitdroogt dan is er grote kans dat het grondwater een paar kilometer verderop stijgt. En als dat stijgt dan lopen we het risico dat het in aanraking komt met het jaren geleden gestorte gif (geen gevaar voor de volksgezondheid hoor) dat daarmee over een groot gebied wordt verspreid en het leven voor lange tijd minder aangenaam zal maken. Tenzij er natuurlijk gelijk met het openen van het putje en het sluiten van het ene sluisje enkele kilometers verderop een ander sluisje tijdelijk wordt open gezet. Dan lijkt het risico aanvaardbaar. Vermits men er maar wel alert op is dat het tweede sluisje niet te lang blijft openstaan. Dat zou namelijk kunnen betekenen dat het riool van de grote stad overbelast raakt. Dat is een gruwel. Het beeld van uit de putten omhoog gedreven resten van onze overmatige consumptie waar we dan vervolgens met onze Prada’s en Manolo Blahniks doorheen modderen. Afschuwelijk. Sluisje weer op tijd sluiten zou ik zeggen. Het komt duidelijk aan op precisie, op timing. Want een tekort openstaand tweede sluisje. Oh mijn God, daar moet je niet aan denken. Dat betekent regen. Dagenlange regen. Wekenlange regen. Maanden misschien wel. Zondvloed wellicht.
Maar gelukkig hebben we de waterschappen. De tovenaars. Die onopvallende verzameling poldertrotters, rattenvangers en waterkantklossers die met hun trouwe riviervoeters de waterbalans bewaken. Een geruststellende gedachte. Minder geruststellend is dat deze brave borsten worden aangestuurd door een bestuur. Een bonte verzameling idealisten en pluchejunkies. Een verzameling die sinds dit jaar voor een belangrijk deel geperst is in het harnas van de partijpolitiek. Daar waar zij voorheen op persoonlijke titel verkozen konden worden zijn zij nu aan lijsten gebonden. PvdA, CDA en VVD voeren deze lijsten aan. Het verschil in opvatting over waterbeheer tussen deze grootmachten is ontluisterend. Het varieert van nadruk op veiligheid en effectieve besteding van middelen tot aan nadruk op veiligheid en effectieve besteding van middelen. Altijd goed dat je als democraat iets te kiezen hebt.
Het is maar te hopen dat bij de waterschappen de afstand tussen bestuurders en uitvoerders net zo groot is als elders in ons democratisch eldorado. Die afstand moeten we koesteren lijkt me. Dan kunnen de deskundige tovenaars gewoon blijven doen wat ze goed doen en kunnen de ideële Foppes en pluchegeile Marie-Josees elkaar het leven zuur maken in de knusse vergaderkamers.
Want democratie is ook gewoon een beetje dagbesteding.
Goed en verantwoord je werk doen heeft daar niet zoveel mee te maken.