Over leven

Ideeën en onderwerpen die ik had voor een column, of voor de uitwerking daarvan kregen vaak vorm als ik met de hond de straat op ging. Zo ook deze. Alleen toen hij net, voor mij, naar wens was, ging ze dood. Het kreng. Voor de column hoefde het eigenlijk niets uit te maken, die was klaar. Ware het niet dat de hond er even in voor kwam. En hoe moest het nu met andere columns? Hoe dan ook, de eigenlijke versie dring ik de lezer toch nog even op.

De boodschappen zijn binnen, de hond heeft gescheten, de cavia heeft eindelijk weer wat te vreten. Ik was nog net op tijd met de vuilniszak naar de container te brengen, anders zou die er zelf heen gelopen zijn. Er zijn van die dagen, dan heb ik het bijna te druk om na te denken. Of dan gebruik ik dat als excuus. Juist op die dagen gaan mijn gedachten over de meest uiteenlopende dingen. Zoals dit keer over doodgaan.

Een verklaring is zo gezocht. Een vriendin van me heeft afscheid moeten nemen van haar oma, de hond loopt op zijn laatste loodjes, in het nieuws wordt gesproken over een criminele dood, en ga zo maar door. Ik merk in de gesprekken die ik voer dat de woorden die ik normaliter doodnormaal vond om te gebruiken, nu een extra betekenis krijgen. En dat kan doodvermoeiend zijn. Zoals tijdens het gesprek dat ik met de kinderen had over het hard achteruitgaan van de hond. Ze zouden er langzaam maar zeker rekening mee moeten gaan houden dat er een tijd komt, dat ze afscheid van het beest moeten gaan nemen. Dat idee vinden ze doodeng.

Met mensen of dieren die komen te overlijden, heb ik geen medelijden. Wel met de mensen die achterblijven en moeten leren omgaan met het verlies en gemis. En met de leugens op een bidprentje. Er staat nooit: ‘Hier ligt hij dan, eindelijk stijf’. Of: ‘We hebben bij het overlijden gekozen voor een crematie en aansluitend voor een begrafenis. Zekerheid voor alles’. Nee, voor mij geen bidprentje als ik het aardse voor iets anders ga verruilen.

En dan de gekozen muziek. Mijn hemel, wat kan die dodelijk zijn. Bij de crematie van mijn moeder kwam de stem van Frans Bauer uit de luidsprekers. Toen ik op dat moment met harde bewijzen kwam dat die man zijn muziek echt om te huilen was, werd dat niet echt gewaardeerd.

Manlief kreeg ’s avonds na het eten al deze overpeinzingen op zijn net lege bord. We werden het zelfs over een aantal dingen eens. Waar gedachten delen al niet goed voor kan zijn. Voor onze nabestaanden zou het prettig zijn als ze wisten wat onze voorkeur was, als we zouden sterven. Ondanks Jomanda’s waarschuwingen ga ik voor cremeren, dat geeft tenminste zekerheid dat ik voor eens en altijd van mijn zweetvoeten af ben.
Egoïstisch als ik ben, hoop ik wel, dat mijn kinderen mij overleven. Het is zo de omgekeerde wereld om een ouder afscheid te moeten zien nemen van een kind.

Nee, als ik eenmaal aan de beurt ben staat vast dat bij de crematie geen Frans Bauer gedraaid wordt, hoe sympathiek de man me ook lijkt. Verdere muziekkeuze laat ik aan andere mensen over. Voor mij geen toeters en bellen. Een leuke viering, zoals je alles moet vieren in het leven, lijkt me leuk. Maar dat is dan niet meer aan mij.

Ik hoop alleen, bij wijze van laatste wens, dat het op die dag regent. Ik vind de druppels die je ziet in de koplampen van de lijkenwagen zo mooi.