Overgave

Onderweg naar huis in de trein luister ik naar Kensington, naar mijn mening Nederlands beste Engelstalige band en ik raak overspoeld door emoties. Ik voel dat tranen zich een weg omhoog vinden, maar ik laat ze niet toe, niet nu. Aangekomen op het station vervolg ik mijn weg naar huis door een wandeling van een klein half uur. Mijn focus ligt op het lopen, bijna thuis.

Eenmaal thuis aangekomen gaat de beerput weer open. Ik balanceer op de rand van in de put gaan zitten en overeind blijven staan, maar mijn gevoelens trekken aan mij zoals de zwaartekracht van een zwart gat het licht niet laat ontsnappen. Het is een heftige week geweest, met een inbraak en nieuwe inzichten. Nieuwe angsten voor de oude angsten. Het mogelijk hebben van ADD, wat mijn slaapproblematiek en soms de chaos en de hoofdpijn veroorzakende gedachtestromen in mijn hoofd kan verklaren. De glaasjes wijn die ik met mate toch overmatig in kan zetten, wat andere associaties oproept, associaties waar ik 28 maanden geleden afscheid van heb genomen.

Het is even te veel, ik ben moe en het is druk. In mijn hoofd en in mijn lijf. Gelukkig zorgt het bewustzijn dat ik op die rand balanceer, ervoor dat ik er ook niet van afglijd. Ik neem het besluit om een hemd aan te trekken, me eigen in te smeren en ik begeef me op mijn smalle krakkemikkig balkonnetje. Ik wring me in bochten om de stoel zo neer te zetten dat ik mijn gezicht en armen als zonnepanelen kan aanbieden voor het opvangen van de kosmische energie.

Kijkend naar de lucht zie ik een zacht uitziende wolk, die zich als een kussen aanbiedt om mijn hoofd op te laten rusten. Ik geef me over en het voelt alsof de wolk mijn traanvocht tot zich neemt. De zon brandt voorzichtig op mijn huid en ik voel haar mijn negatieve energie vervangen voor een positieve en warme deken die zich om me heen slaat. Mijn spieren ontspannen zich, mijn ademhaling wordt dieper en langzamer. Rust en kalmte. Op de achtergrond luister ik inmiddels naar Bob Marley, reggae, een muziekstijl die bij mij altijd die gelijknamige ‘Positive Vibrations’ oproept.

Uiteindelijk voel ik dat de rand zich ver aan de horizon bevindt, op veilige afstand, mij scherp houdend. Het balanceren speelt zich nu af in het overeind blijven en de weg naar opgewektheid, een keuze waarbij de stralende zon een juiste duwtje in de rug kan geven. Maar voor nu is de zon niet langer aanwezig op mijn balkon. Ik maak me klaar voor de avond waarbij ik de moeheid mij naar een goede nachtrust laat leiden.