Overwinteren

Hebben jullie ook zoveel last van voorjaarsmoeheid? Heel mijn natuur heeft er last van. De natuur in mij en de natuur buiten mij. Erg lastig hoor. Ik weet ook helemaal niet hoe ik mij moet kleden. Daar heeft niet alleen mijn natuur last van maar ook de natuur van buiten. Zo zag ik een compleet naakte ijsbeer rond sjokken in mijn bos. Zonder jas. De idioot. Hij zij dat ie de oceaan was overgezwommen, op zoek naar warmte. Ik zei hem dat ik die wel wilde geven, maar niet voor niets. Voor wat hoort wat. Daar had ie wel oren naar.

Raakhout, die zijn winterslaap niet vatten kon, voelde de bui al hangen en keek me boos aan. Ik fluisterde de ijsbeer in zijn oren dat ie niet bang moest zijn voor die rare pad. Maar garanderen durfde ik niets. Als Raakhout kuren kreeg dan was er geen kruid tegen gewassen. Maar Raakhout schikte zich in zijn lot. Waarom zou hij ook niet de paddenpoel met deze wollige grote witte beer delen? Hij kon dan lekker in de beer zijn pels kruipen. Dat sliep veel lekkerder dan in de koude modder. Zo gezegd zo gedaan. Al gauw werden de ijsbeer en Raakhout dikke vrienden.

Het paste allemaal maar net. De ijsbeer had het niet meer koud en Raakhout vatte eindelijk zijn slaap. Om de rust en de vrede te bewaren was het nu de kunst om de ijsbeer te beletten zijn favoriete bezigheid uit te laten oefenen. U raad het al. Het ijsberen. Maar hoe kon ik dat nu het beste aanpakken? Neem een ijsbeer zijn ijsberen af en je hebt de poppen aan het dansen. Dat geeft dan weer opnieuw onrust en daar kan Raakhout absoluut niet tegen. Een duivelsdilemma. Ik zag dat de ijsbeer al een beetje ongerust begon te worden. Raakhout snurkte inmiddels zo hard dat de pels van de ijsbeer telkens opveerde. Wat moest ik doen?

Brizl djeu. Natuurlijk. Als je een schaap kunt scheren dan kan dat vast ook bij een ijsbeer. Snel haalde ik het scheerapparaat te voorschijn. In korte krachtige bewoordingen legde ik aan de ijsbeer uit wat mijn plan was. Ik zou hem bevrijden van die lawaaierige pad door hem weg te scheren uit zijn nekvel. Daarna zou ik Raakhout met huid en haar opsluiten in de kelder van mijn hut. De ijsbeer vond het een prima plan.

Helaas ging het scheren me niet vlekkeloos af. Ik raakte per ongeluk het pootje van Raakhout en het bloed gutste over de witte pels van de ijsbeer. Shit. Raakhout schreeuwde moord en brand en riep keihard: “Scheer je weg!” Overdonderd door de situatie kon ik slechts uitbrengen: “Daar was ik net mee bezig!” De ijsbeer kon het amper boeien. Hij was in diepe slaap gevallen. Voordat ie wakker zou worden dat kon nog wel effe duren. De winter moest eigenlijk nog beginnen. Als troost gaf ik Raakhout een flinke kus en een pleister. Hij kon niet anders dan zich schikken in zijn lot. Maar ik moest wel beloven dat hij over een paar maanden de ijsbeer wakker mocht maken. Dan zou de poel daarna weer van hem zijn.