Jan van den Maanacker is een klant van ons onderzoeksbureau. Hij belt mij. Of wij even willen gaan kijken hoe het er bij Huize Weltevree voorstaat: ‘Zelf heb ik daar geen tijd voor.’ zegt hij. ‘Mijn tante van vaderskant ligt daar en volgens mijn moeder is het daar een rotzooitje.
De vrijeradcaal Ab en ik zijn onderweg naar een hotel ergens in Nederland. De eigenaar nodigde ons uit vanwege een reeks aan inbraken daar. Of wij dat willen onderzoeken.
Ab rijdt, terwijl ik de krant lees. Pagina twee: een grote foto van een vent wiens kop volledig schuil gaat achter een berg verband. Onderschrift: “Man afgetuigd terwijl tegelijkertijd, vijftig meter verderop, een sportvliegtuigje neerstortte. Er is geen verband.”
Ik lees het Ab voor. Hij kijkt zijdelings naar de foto : ‘Aan die kop te zien is er verband genoeg.’
Met de vrijeradicaal Ab ben ik op weg naar een klus voor mijn onderzoeksbureau. Een nudistencamping ergens in de buurt van Bergen aan Zee. Als wij arriveren zie ik aan de deur een kaartje:
“Eenieder wordt verzocht niet zonder handdoek op de tafels te gaan zitten, dit om kringen in het tafelblad te voorkomen.”
Als ik mijn kantoor binnenwandel zie ik daar mijn medewerker meneer Froc, de krant lezen.
‘Niks te doen, meneer Froc?’
‘Allemaal zaken die kunnen wachten,’ mompelt meneer Froc terwijl hij een hap neemt uit een gevulde koek.
‘Zaken die kunnen wachten, hè? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Die zijn zeker pas op de markt. Daar wil ik er ook wel een paar van.’
Om elf uur ‘s ochtends word ik gebeld door iemand van de politie. Een teamchef of zoiets. Dan zit je net aan je sigaartje en kop koffie achter je bureau te fantaseren over een rustige dag, krijg je dit!
‘Meneer Paco? Politie, Zuphen. Bij ons zit ene Bopske. Wil niets zeggen, behalve uw naam en telefoonnummer. Is de man losgebroken uit een streng bewaakte bunker of zo?
Er zit echt een steekje los aan de vent. Komt u even langs om hem op te halen? Of dragen wij hem meteen maar over aan een psychiatercollectief.’
