Paradijselijk

De zon is onder. Maar hij kietelt nog net de kruinen van de bomen langs het water. De blaadjes fonkelen alsof ze vieren dat ze weer een dag Zijn licht hebben mogen ontvangen. Een man wandelt langzaam een kale glooiende heuvel op. Moe, maar voldaan van de lichamelijke arbeid in zijn tuintje. Het pad waarop hij loopt eindigt op de top van de heuvel. Daar staat een eenzame boom. Daar is zijn vriend. Zijn enige vriend. – “He Ad.”
“Ha Bo.”
– “Hoe is ie?”
“Ja.. uh… Nou, mwah…”
– “Niet goed?”
“Niet goed… nou nee, op zich best okee allemaal, maar…”
– “Maar?”
“Ach je weet wel. Eef enzo.”
– “Heb je ruzie?”
“Nee, nee. Geen ruzie. Weet je, het is… Soms denk ik wel eens van: is er niet meer? Moet er niet meer zijn?”
– “Hoe bedoel je?”
“Heb jij dat dan nooit bij een vrouw?”
– “Ik heb geen vrouw. Dat zit er niet in voor mij hier.”
“Ja, nee. Snap ik. Maar toch, je probeert gewoon iemand de ruimte te geven, dingen op haar eigen tempo te laten doen. Ik bedoel, dat respecteer ik gewoon enzo, zo ben ik, maar…”
– “Kom eens met een voorbeeld.”
“Pfff… nou, tjee. Nou, we hebben het heel gezellig samen. Ja. En in bed ook hoor. Seks bedoel ik dan. Nou, seks… Ze wil het…dat laatste zeg maar, dat wil ze graag… Nou, nee, dat dus niet. Nog niet.”
– “Ah…”
“Dus wel al het andere hoor. Ik bedoel zij ziet ook wel dat ik… Begrijp me niet verkeerd.”
– “Pijpen?”
“Haha… pijpen… Ja, dat wel.”
– “Hm…ja. Dat is toch eigenlijk al heel wat? Of zie ik dat verkeerd?”
“Nee nee. Nee zeg. Ik zeg ook niet dat ik óntevreden ben. Nee… het is… jeetje…”
– “Okee, laat ik het anders zeggen. Wat zou je anders willen?”
“Anders? Eh… Het gaat niet alleen om de seks. Het is gewoon dat… pfff…. Het mag wel wat spannender van mij allemaal. Dat.”
– “Spannender.”
“Ja spannender. Ik bedoel, we zitten hier nu, wat is het, nou al vrij lang in ieder geval. Het is hier prachtig, kan niet beter eigenlijk. Mooi landschap, mooi huis, alles voor handen, niemand die je in de weg zit, niemand met wie je rekening hoeft te houden. Alleen Eef en ik. Samen. En toch lijkt zij… ja… nou… eigenlijk houdt ze gewoon de boot af.”
– “Ja, ja. Hm.”
“En dan denk ik van: waarom? Waarom zou je? Dit is het. Hier. Wij tweeën. Laten we er ook maar het beste van maken. All the way enzo. Of ben ik nou gek?”
– “Hm.”
“Weet je Bo… shit… Die herten die hier rondlopen. Af en toe komt zo’n beestje naar je toe, ze zijn zo tam als het maar kan. Hele lieve beesten. Ik vraag me steeds vaker af hoe het zou zijn om… nou, om gewoon eens…”
– “Ad!”
“Ja fuck! Zie je nu? Dat bedoel ik nou. Ik wil dit ook niet. Maar… Godver… Ik mis gewoon die passie. Een beetje ondeugend doen met elkaar.”
– “Maar Ad, dit ís wat het is. Dat weet je. Zo hoort het. Zo is het bedoeld. Wat wil je nu?”
“Nou, van mij hoeft het niet meer zo. Niet zó. En jij… voor wie ben jij nu eigenlijk? Jij zou degene moeten zijn die míj steunt. Jij hebt dingen die haar… waardoor ze… En jij kunt het me geven. Geef het me. Alsjeblieft.”
– “Nee, nee, nee! Nee Ad, dit gesprek… klaar. Ga naar huis. Ga naar Eef. Ga slapen. Nee. Klaar.”

De man groet bedrukt zijn vriend en keert zich om. Naar huis. Maar nog geen tien stappen verder glijdt hij uit over een wortel van de boom. Daar blijft hij liggen. Wenend. Met vochtige ogen kijkt hij naar de hemel. En vloekt. Na een tijdje komt hij bij zijn positieven en maakt aanstalte om weer door te gaan. Bij het opstaan voelt hij iets in het gras. Het moet uit de boom gevallen zijn. Het is het. Het is wat hij zoekt. Een flauwe glimlach verschijnt om zijn mond en stopt het in zijn zak. Morgen zou hij appelmoes voor haar maken.