Parijs

Vader is een echte huismus. Graag zit hij thuis wat te knutselen, verbouwt het een en ander, tuiniert wat of surft op zijn computer. Maar het liefst nog leest hij een spannend boek, kijkt een film of luistert naar muziek. Vader heeft een hekel aan op vakantie gaan. Dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Elk jaar vertelt hij verhalen over weer een vakantie die op een of andere manier niet aan de verwachtingen heeft voldaan. Een lekke band als hij met de auto onderweg is naar Kroatië, een zakkenroller op zijn pad in Spanje. Bij het horen van het woord vakantiebestemming gaan de weinige haren, die hem nog resten van zijn eens zo weelderige haardos, spontaan overeind staan. Edoch, om de lieve vrede binnen het gezin te bewaren moet hij er toch telkens weer aan geloven. Zo ook dit jaar. Vader trekt de stoute schoenen aan en reist af richting Frankrijk. De wagen volgeladen, vrouw en vier kinderen mee in de stationcar, skibox op het dak. Karren maar.

Vlakbij Parijs heeft hij een leuke camping geboekt van waaruit hij met de trein naar de hoofdstad kan reizen. Dat heeft hij slim bekeken want dan hoeft hij zich niet met de auto in die alom bekende Parijsiaanse verkeersdrukte te begeven. Prima plan. Echter, op de camping aangekomen blijkt juist die week het station voor onderhoud te zijn gesloten. Met andere woorden, er stoppen geen treinen. De trip naar Parijs is toegezegd aan de kinderen en om de lieve vrede te bewaren; karren maar.

Na veel peentjes zweten loodst hij de auto veilig een parkeergarage binnen, vlakbij de Avenue des Champs-Élysées. Het is volle bak en hij moet steeds verder de kelder in voor een vrije parkeerplek. Na wat rondjes rijden kan hij eindelijk de auto kwijt. Het gezin trekt Parijs in en samen bezoeken ze enkele van de bekende attracties.

Als ze ’s avonds weer in de parkeergarage zijn teruggekomen en iedereen de auto is ingestapt gaat het richting uitgang. Plotsklaps hoort vader een schurend geluid boven zich. Wat kan dat zijn? De auto weer uitgestapt en ziet; de skibox raakt de laaghangende TL-bakken voor de uitgang. “Godverdegodverdegodver…” klinkt het in onvervalst Nederlands vanuit een Franse parkeergarage in Parijs. Iedereen moet uit de wagen. De skibox wordt met veel moeite en ten koste van afgeschaafde en kapotte handen losgeschroefd van het dak en in de kofferruimte gemikt. Daarbij gaan ook de achterste stoelen plat. Vrouw en kinderen zullen de wagen lopend moeten volgen tot aan de uitgang. Er wordt wat gemopperd waarop de oudste dochter denkt “bekijk het maar”. Ze heeft het even helemaal gehad met al dat gedoe en neemt bij de eerste de beste afslag een trap naar boven om zo snel mogelijk uit de garage te komen.

De rest van het gezin vervolgt haar weg, maar buiten gekomen is er geen oudste dochter te bekennen. Vader parkeert de auto bij een hotel en als ook hij zich bij het wachtende gezelschap heeft gevoegd begint de speurtocht. “Bel haar dan op haar mobiel” oppert hij. “Die is vanmorgen stukgegaan”, weet een van de kinderen zich te herinneren. De stemming wordt er niet beter op en slaat geleidelijk om naar bezorgdheid. Peentjes zweten wederom voor zowel vader als moeder. De jongste zoon wordt het allemaal te veel, hij begint stilletjes te huilen. Vader besluit alleen op zoek te gaan, terwijl moeder met de drie kinderen bij de auto blijft. Hij marcheert over de Champs-Élysées heen en weer maar geen dochter te bekennen. Alle beroemde bezienswaardigheden die vader passeert zijn nu niet aan hem besteed. Daarentegen begint hij zich allerlei rampscenario’s in het hoofd te halen. Ten einde raad loopt hij na een uur nog een keer richting parkeergarage. Daar vindt hij zijn dochter terug zittend op de stoep voor de parkeergarage. Haar gezicht klaart helemaal op als zij vader ziet. “Waar was je nou?” vraagt vader. “Ik zag jullie nergens”, antwoordt ze bedeest. Er valt een steen van vaders hart, maar tegelijk weet hij dat ook déze vakantiebestemming hem niet van zijn “oost west thuis best” gevoel gaat bevrijden. Als ze samen naar de auto lopen kijkt zijn dochter hem schuin aan en vraagt bezorgd: “Pap, we gaan morgen toch wel naar Disneyworld?”