Parijs

“Maar kijk dan naar die gebouwen, de manier waarop de stad is opgebouwd. De mensen en hun gebruiken,” zei ik toen ik met Anton door Parijs liep. Ik was voor m’n werk een paar dagen in Parijs en ik probeerde tussen de bedrijven door even de cultuur van de Fransen op te snuiven. Ware het niet dat Anton er weinig aan vond. Ik dacht dat hij het wel leuk zou vinden even uit zijn Vinex-wijk en zijn gezinnetje weggerukt te kunnen worden en een paar dagen het grote stadsleven op te kunnen snuiven.

“In Tilburg heb je dat ook allemaal hoor. Daar valt het je alleen niet meer op. In Tilburg is alles veul beter.” bromde hij steevast.

Anton had ik beter thuis kunnen later. De cultuurbarbaar. We bezochten het Louvre (Anton: “Een hoop gemauw om die Mona Lisa. Ik vind ’t niet veul voorstellen”), beklommen de Eiffeltoren (Anton: “Is eigenlijk ok nie meer dan een bonk ijzer.”), staken een kaarsje aan in de Notre Dame (“Dè kan ik in de Heikese Kerk toch ook?”) en bekeken de danseressen in de Moulin Rouge. (Anton: “As die van mèn er zô bij zou lôôpe dan dikker wè.”) Ik kreeg niet het idee dat Anton er erg van genoot.

Ik wees hem op de schoonheid van de Tuileries, de pracht en praal van de Champs-Elysées en de manier waarop het openbaar vervoer in Parijs wél werkt. Met de metro verplaatsten we ons in no-time van bezienswaardigheid naar trekpleister, zonder vertraging.

Op één van de terrassen op Place Du Tertre dronken we een biertje. Het kostte wel wat, maar je zit dan wel op het Heuvelplein van Parijs.

“Zeven euro vur lauw, doodgeslagen bier. Het moet nie gekker worden,” wist Anton er aan toe te voegen. “In Tilburg heb ‘k tenminste schuim op m’n bier.”

Zaterdags besloten we eerst wat te gaan eten in een restaurantje alvorens het nachtleven van Parijs te gaan verkennen. We zaten nog geen half uur in het restaurant toen plotseling de stroom uitviel. Parijs in het donker is toch een apart gezicht. Na een klein uur was het mankement blijkbaar verholpen en ging de stroom weer aan. Anton zei niets.

Het nachtleven van Parijs dan maar. Helemaal dressed to kill struinden we de straten van de Parijse studentenwijk af. Waar we vervolgens nergens binnengelaten werden omdat je als man blijkbaar overal een ´compagnon´ nodig hebt om binnen te komen. Zonder vrouwelijk gezelschap geen biertje, was het motto. Anton zweeg en we besloten na tien café´s de moed op te geven.
We doken nog even een Ierse Pub in om een biertje te drinken. Ierse Pubs hebben overal ter wereld een soort van vaste waarde. Net zoals bij de McDonalds weet je gewoon wat je krijgt. Dus: U2-muziek, een pooltafel en een hoop Ieren. Ik rekende onze twee biertjes af.

“Vijftien euro?” riep ik verontwaardigd toen de Franse Ier de rekening voorschotelde. Anton zei niets.
Toen we om half twee ´s nachts eindelijk een metrostation gevonden hadden om naar het hotel terug te gaan bleek die gesloten te zijn. Net zoals alle andere metrostations in de omgeving.

“Kut.” Zei ik. Antons gezicht zei hetzelfde, maar hij zei wederom niets.

Toen we na een dodemansrit met een taxi en dertig euro armer voor ons hotel af werden gezet keek ik Anton aan.

“Zeg het maar,” zei ik.

Anton bulderde het uit. “Ach, weet je wat het is, “stak hij van wal, “Een uur zonder stroom in een restaurant in ‘lichtstad’ Parijs. Vervolgens twee uur lopen zoeken naar een café omdat we nergens worden binnengelaten. Op het Piusplein en de Korte Heuvel gaat da wel heel anders; alles lekker dicht bij elkaar. En dan vervolgens vijftien euro betalen voor twee lauwe biertjes in een Ierse pub. En daarna met een levensgevaarlijke taxi naar het hotel gebracht moeten worden omdat dat geweldige Parijse openbaar vervoer maar tot een uur rijdt. Ach ja…”

Ik zuchtte. Ik zuchtte heel diep.
“In Tilburg is da allemaal veul beter.”