Passie

Passie, lijden en hartstocht in een woord. Ze liggen op dezelfde golflente, maar toch ook weer niet. Gelijk gestemd, maar eigenlijk juist het tegenovergestelde. Zoals peper en zout, rozen en tulpen, zoute en zoete tranen. Liefde overstemd door verdriet. ’s Avonds komen de tranen vanzelf of je wilt of niet. Een pijnlijke steek in je hart, je weet waar hij vandaan komt, maar wil er niet aan denken, je wil het verstoppen. Verstoppen voor jezelf, maar vooral ook voor de buitenwereld. Daar betover je iedereen met een glimlach. Passie, een woord dat beter vervangen kan worden door twee andere woorden, een voor lijden en een voor hartstocht. Eens hoorde ik iemand zeggen dat hartstocht de oorzaak is van zijn lijden. Ik vertelde hem dat dat zou leiden tot een passiemoord. Op een figuurlijke manier dan. Jezelf vermoorden vanbinnen. Alles opgeven om de passie kwijt te raken, niet kunnen stoppen met peinzen en het toch willen. De eeuwige onoplosbare kwestie die ook echt onoplosbaar lijkt. Nee, hartstocht en lijden moeten echt gescheiden blijven, maar toch vullen ze elkaar aan. Je moet de ene kant kennen om de ander te beleven, hoe pijn het ook doet. Je moet zout proeven om het verschil met peper te erkennen, een roos zien om het verschil met de tulp te ervaren, een zoute traan voelen om te weten wat de zoete traan betekent. Alles is passie, en niets is passie.

‘Als liefde en pijn zo gerijpt kan zijn, waar ligt de waarheid gedarteld in zijn zaadjes verscholen’ luidt de tekst op het schilderij van Miriam Slaats die in de huiskamer hangt. Ik vat het zo op: ‘Als liefde en pijn zo groot, sterk en gegroeid kunnen zijn, waar is dan de waarheid, die er in de jeugd zo sterk verborgen, maar wel zichtbaar, in de zaadjes zat gebleven?’ Hartstocht wordt vaak met de tijd een illusie zonder dat je het merkt. In het prille begin lijkt lijkt het allemaal rozengeur en maneschijn, je vangt elkaar op tijdens het lijden. Later wordt dit vergeten. Er wordt niet meer aan gedacht, en dan, dan begint de echte passie.

Passie, het mooiste en het minst mooie woord in een. Niet meer, niet minder. Ooit zal de passie over zijn, maar eigenlijk ook niet. Passie is er altijd, maar ook nooit. Passie helpt je om je leven door te komen, nuchter te blijven en met beide benen op de grond te staan. Passie leert je het leven kennen, zolang je maar weet hoe je passie moet behandelen.