Passie, lijden en hartstocht in een woord. Ze liggen op dezelfde golflente, maar toch ook weer niet. Gelijk gestemd, maar eigenlijk juist het tegenovergestelde. Zoals peper en zout, rozen en tulpen, zoute en zoete tranen. Liefde overstemd door verdriet. ’s Avonds komen de tranen vanzelf of je wilt of niet. Een pijnlijke steek in je hart, je weet waar hij vandaan komt, maar wil er niet aan denken, je wil het verstoppen. Verstoppen voor jezelf, maar vooral ook voor de buitenwereld. Daar betover je iedereen met een glimlach. Passie, een woord dat beter vervangen kan worden door twee andere woorden, een voor lijden en een voor hartstocht. Eens hoorde ik iemand zeggen dat hartstocht de oorzaak is van zijn lijden. Ik vertelde hem dat dat zou leiden tot een passiemoord. Op een figuurlijke manier dan. Jezelf vermoorden vanbinnen. Alles opgeven om de passie kwijt te raken, niet kunnen stoppen met peinzen en het toch willen. De eeuwige onoplosbare kwestie die ook echt onoplosbaar lijkt. Nee, hartstocht en lijden moeten echt gescheiden blijven, maar toch vullen ze elkaar aan. Je moet de ene kant kennen om de ander te beleven, hoe pijn het ook doet. Je moet zout proeven om het verschil met peper te erkennen, een roos zien om het verschil met de tulp te ervaren, een zoute traan voelen om te weten wat de zoete traan betekent. Alles is passie, en niets is passie.
‘Als liefde en pijn zo gerijpt kan zijn, waar ligt de waarheid gedarteld in zijn zaadjes verscholen’ luidt de tekst op het schilderij van Miriam Slaats die in de huiskamer hangt. Ik vat het zo op: ‘Als liefde en pijn zo groot, sterk en gegroeid kunnen zijn, waar is dan de waarheid, die er in de jeugd zo sterk verborgen, maar wel zichtbaar, in de zaadjes zat gebleven?’ Hartstocht wordt vaak met de tijd een illusie zonder dat je het merkt. In het prille begin lijkt lijkt het allemaal rozengeur en maneschijn, je vangt elkaar op tijdens het lijden. Later wordt dit vergeten. Er wordt niet meer aan gedacht, en dan, dan begint de echte passie.
Passie, het mooiste en het minst mooie woord in een. Niet meer, niet minder. Ooit zal de passie over zijn, maar eigenlijk ook niet. Passie is er altijd, maar ook nooit. Passie helpt je om je leven door te komen, nuchter te blijven en met beide benen op de grond te staan. Passie leert je het leven kennen, zolang je maar weet hoe je passie moet behandelen.
10 reacties
Mosje · 26 april 2004 op 20:14
Geloof niet dat ik het overal met je eens ben, maar…..
Wel erg mooi geschreven, begint op poezie te lijken.
Farfalla · 26 april 2004 op 20:18
Zelf ben ik het er ook niet mee eens. Ik heb de gevoelens van een klasgenootje proberen te verwoorden. Feyenoorder4ever en Maestro, helaas niet van jullie, maar van een ander geheim klasgenootje…
Maestro · 26 april 2004 op 20:41
wat een diepzinnige column weer. Kan je ook vrolijke columns schrijven. En nu ben ik zeker benieuwd wie dat geheime klasgenootje is
Dees · 26 april 2004 op 20:46
Mijn idee van passie is een andere. Maar je kreeg me bijna toch om met je mooie tekst. 😉
Teddy · 26 april 2004 op 21:14
hmm, dat heb je echt goed verwoord 😉 het was echt een mooi geschreven stukje, en precies wat me dwars zat… keep on going 🙂
hmmmm, eigenlijk maar 1 advies, schrijf nog veeeeel vaker 🙂
pepe · 26 april 2004 op 21:36
Als ik de reactie van teddy lees, heb jij het goed gedaan Farfalla.
Het is en blijft een zoeken naar de balans.
Liefde en het gevoel er rondom zijn het moeilijkst te beschrijven. Ik vind dat je het toch knap gedaan hebt en je hebt je ingeleefd in die ander.
Shitonya · 26 april 2004 op 22:19
Mooi verteld
Ma3anne · 26 april 2004 op 23:57
Met passie geschreven… 🙂
feyenoord4ever · 28 april 2004 op 17:29
moeilijk onderwerp… toch goede column
kben er benieuwd wie die klasgenoot is maar kheb een vermoeden
Maestro · 29 april 2004 op 17:24
Ja dat vermoeden had ik ook. Maar ja er is weer keihard gebleken dat het niet zo was