Patchwork

Soms ben je onbewust ineens jaren terug in de tijd. De vreemdste dingen kunnen dit triggeren. Zo brachten een paar patchwork pannenlappen, gemaakt door een aardige oude dame, me ineens weer terug naar een vakantie in de Elzas. De Elzas in het najaar, als de avonden nog heerlijk warm zijn maar wel wat korter. Als de meeste toeristen zijn geweest en de terrasjes dus plaats genoeg bieden voor het eten van Flammküchen en het drinken van Gewürztraminer.

We, mijn maatje, mijn zus en haar man, hadden een kleine camping uitgezocht, niet gereserveerd want dat hoeft normaal niet in september. De camping was ook nagenoeg verlaten toen we arriveerden. Geen probleem dus, we keken op ons gemak rond waar we wilden gaan staan. En stonden dan ook raar te kijken toen we bij de receptie hoorden dat er wel plaats was, maar niet overal. Er was veel gereserveerd. We keken elkaar eens aan en bedachten dat het wel mee zou vallen. Mensen kunnen zo overdrijven. De spullen werden geïnstalleerd en we namen een drankje. We zouden later wel in het dorpje gaan kijken waar we konden eten. Er waren meer kampeerders, maar gelukkig geen Nederlanders. Een kampeerclub in september is wel leuk om naar te kijken maar het nadeel van ANWB-echtparen is dat ze vaak ook alles beter weten. En dit ongevraagd met je delen.

Toen we na het eten weer terugkwamen bij onze Eriba-tjes, was het uitzicht drastisch veranderd. Overal waar we keken waren mensen zich aan het installeren. Er werden tenten opgezet, caravans geïnstalleerd, voortenten gebouwd. Het was een drukte van belang. We keken elkaar eens aan, zover als het oog reikte waren Nederlanders neergestreken. Wat was er aan de hand? Ach, we zouden het vanzelf gaan horen.

En inderdaad, een vriendelijke dame met verstandige schoenen en een dito kuitbroek bleef onderweg naar het badgebouw bij ons staan. Ze bekeek ons uitgebreid en vroeg “zijn jullie hier ook voor het weekend?” “Nee”, zeiden wij “we wilden eigenlijk een weekje blijven.” Ze aarzelde, een week? “Maar zijn jullie dan niet hier voor het patchwork-weekend?” Een patchwork-weekend, ik had er nog nooit van gehoord. Heel lang geleden, op de middelbare school, toen we nog handwerkles kregen, heb ik ooit eens een patchwork kussen moeten maken. Het was geen succes. De voldoende die ik ervoor haalde was volledig te wijten aan de hulp van mijn moeder. Ik snapte niks van die kaartjes. Mijn zus was al niet veel beter. Ze was wel wat handiger dan ik, maar toch ook geen diehard creatieveling.

We hebben onze ogen uitgekeken. In de ochtend stonden de echtparen klaar om naar het dorpscentrum te gaan. Uitgerust met enorme tassen, klaar voor de lapjesjacht. En waar wij de hele dag rondlummelden, een marktje bezochten en terrasjes pakten, waren zij druk met het scoren van dat ene stukje stof dat hun quilt zou veranderen van een ‘gevulde zak’ in een unieke deken. Het was ook te zien toen zij ‘s avond terugkeerden, moe maar voldaan. Ik denk dat zij ons net zo vreemd vonden als wij hen.

Het is jaren geleden, de kleine Eriba is verkocht en onze vakanties zien er tegenwoordig anders uit. Maar zo’n simpel woord brengt toch dierbare herinneringen terug.