Permanent beschadigd

Laat ik over één ding duidelijk zijn. Ik had een schat van een moeder. Zo’n moeder uit een boekje. ’s Morgens stond ze op, maakte ontbijt voor me en zorgde dat mijn lunchpakketje klaar lag. Als ik ’s middags thuis kwam zat ze met een luisterend oor en een kopje thee voor me klaar. Kortom, ze was het verzorgende typje. We waren met zijn zevenen, drie meiden en vier jongens. Een druk gezin en zij stond duidelijk aan het hoofd. Nou ja, aan het hoofd stond natuurlijk mijn vader en zoals mijn moeder het altijd keurig verwoordde: “Je vader is het hoofd van het gezin, maar ik ben het nekkie en het hoofd draait toch zoals het nekkie het wil.”

Over het algemeen was ze tevreden met haar jongens en meiden, op één klein dingetje na, waren wij de mooiste meiden en de knapste jongens uit de buurt. Het enige wat ontbrak was een dochter met lang blond haar en krullen à la Shirley Temple. Dat blonde haar was voor geen van ons een probleem, allemaal waren we gezegend met de kleur van Marlyn Monroe, maar daar hield dan ook iedere vergelijking mee op. Op ons hoofd prijkte namelijk melkboerenhondenhaar. Piekerig, pluizerig haar, zo stijl dat de stijlkam van Braun er jaloers op was.

Mijn oudste zus had, toen ze twee maanden oud was, al een strik in die anderhalve haar op haar hoofd. Iedere morgen werd met een pincet de anderhalve haar omhoog gehouden, waarna mijn moeder geroutineerd de strik er om heen wikkelde. Soms ging het mis en werd de haar zo uit het hoofdje van het arme kind getrokken. Mijn moeder was dan ontroostbaar.
Na vijftig jaar heeft mijn zus nog steeds nachtmerries, waarbij haar de haren uit het hoofd worden getrokken.

Mijn andere zus zal een jaar of drie zijn geweest toen permanenten een hype werd. Mijn zus was een lief kind, ze loensde ietwat, droeg een brilletje en regelmatig werden haar oogjes afgeplakt. Mijn moeder aarzelde niet langer en voordat de kleine meid het wist zat ze bij de kapper. Haar hoofdje zo vol beladen met zware ijzeren wikkels, dat mijn moeder het nekje moest stutten met haar handen. Regelmatig dreigde namelijk haar nekje te bezwijken onder de grote last. Mijn zus klaagde dat het stonk en dat ze pijn had, maar zo stelde mijn moeder: “Wie mooi wilt zijn, zal pijn moeten lijden”. Dat lijden is gelukt, maar het mooi zijn, daar moest nog een aantal jaren op worden gewacht.

Aangezien ik de jongste ben, had ze toen ik een jaar of vier was ietwat modernere middelen tot haar beschikking. Als er wat bijzonders stond te gebeuren bij ons in de familie, toupeerde ze mijn haar net zo lang tot er op mijn hoofd een suikerspin ontstond. De strik werd vervangen door een diadeem die altijd knelde op mijn hoofd. Mijn oudste zus probeerde me te beschermen door me regelmatig een rattenkoppie te geven. Een kort model, waar geen krulspeld, permanentroller of een toupeerkam zijn werk kon doen. Het mocht niet baten. Op zogenaamde feestdagen, liep ik met een rood hoofd van schaamte naast een glunderende moeder.
Nu nog, durf ik niet naar reünies van kleuter- of lagere school, want op iedere foto sta ik afgebeeld met een grotesk kapsel. Van suikerspin tot een Pipo de Clown kapsel, niets was haar te gek.

Nu zijn we op een leeftijd dat we ons kunnen verweren en de harde werkelijkheid onder ogen zien. Wij zijn getraumatiseerd en wel zodanig, dat we een brief hebben geschreven naar Minister Rouvoet met het voorstel om naast het in kaart brengen van schaamhaargroei, rookgedrag, alcohol- en condoomgebruik bij kinderen en jongeren, hier ook het kappersbezoek in op te nemen.
Hieronder kunnen jullie een soort van petitie tekenen, die wij met de brief binnenkort zullen gaan versturen.
Ik reken op jullie sympathie, medeleven en natuurlijk medewerking.