Perspectief

‘Dertien politieagenten en een burger.’
Nee, geen titel van een boek van Agatha Christie, waarin een groep vreemde mensen twee dagen bij elkaar komen om op zoek te gaan naar mysterieuze vragen, antwoorden en oplossingen. Maar het gaat wel over dertien politiemensen en een gewone burger die twee dagen speuren naar vragen en antwoorden. Een voor een komen ze het fraaie pand binnengelopen ergens in de bossen van Driebergen. In de lounge van het hotel bekijken de aanwezigen elkaar of er mogelijk mensen tussen zitten die daar ook zijn voor de scholing in het kader van het loopbaanperspectief voor 50plussers. Ik bekijk de mensen. De anderen, die later allemaal politiemensen blijken te zijn, scannen.

‘Twaalf politieagenten, een politievrouw en een burger zitten in een leslokaal.’
Nee, het is geen grapje of een raadseltje. Ja, misschien wel een raadsel. Het gaat mogelijk wel over raadsels. En over perspectieven. Over loopbaanperspectief, loopbaanperspectieven. Wat nog, hoe nog en waarom nog? Hoe ga ik de rest van mijn jaren invullen? Bij de baas. En daarna. Heb ik nog plannen? Wensen? Dromen? Het is verstandig om mezelf te gaan voorbereiden op het ouder worden, zegt de grote meneer voor de klas. Het is handig om te zorgen dat ik er klaar voor ben wanneer ik stop met werken, zegt diezelfde grote meneer.

Voor, tijdens en na de koffiepauzes komen de verhalen los. Ik luister in twee dagen naar pak em beet 500 jaar politiewerk op straat. Willem en Bertus politieverhalen. Over toen. Dat er typemachines op de bureaus stonden waarvan toetsen het niet deden zodat het proces-verbaal er helemaal anders uit kwam. Of er helemaal blanco uitkwam als het lint op was of enkel doordat het stukje carbonpapier er verkeerd was ingestoken. Over kopietjes van PV’s waarvoor je naar de overkant van de straat moest lopen, naar het gemeentehuis, want daar stond een kopieermachine.
‘Ah, vroeger’, zegt die met het Haags accent, ‘vroeger was het beter!’ Later kom ik er achter dat hij het ook nu nog naar zijn zin heeft maar dat het nu ook beter kan. Als het erop aankomt.
Twee dagen luister ik naar politieagenten, die vaak al een leven lang op straat staan en er werken. Midden in de maatschappij zoals ze dat zo mooi zeggen. Met verbazing hoor ik de voor mij onbekende termen voorbijvliegen. Ik voel me weer als een jong gretig manneke in de lagere school waar de afkortingen over en weer vliegen als waren het propjes nat papier. SOB’s, PD’s, FTU’s en NTG’s.
Ik maak aangenaam kennis met een lid van de Vredeseenheid. Tussen al dat mannelijke geweld viel ze al op maar de Amsterdamse politieagente straalt als ze over haar eenheid vertelt. Het bureau vroeger in de Warmoesstraat! Ja, daar is ze ooit geweest. ‘Vledder’ die het over een ‘heterdaadje’ heeft kan er van meepraten. ‘Buiten, de Cock!’ Tja, hij had daar ook gewerkt en kende er alles van.

‘Dertien politieagenten en een burger.’
Het lijkt een titel van een spannende politieroman. Ik heb ook wat van mezelf moeten of mogen vertellen. Over de Politieacademie. Mijn ‘Politieacademie.’ Ik vertel het tegen agenten die al in het Piog rondreden toen de Me-voertuigen nog sloom uit hun ogen keken. Als jonge aspirantjes moesten ze hier op ons terrein al houten blokjes slikken lang voordat ik daar op mijn gemak veilig binnenfietste. Wat begint als een groot verhoor, met een helft vriendelijke en een helft strenge agenten, die op mijn bekentenissen uitzijn, wordt het al snel een heel leuk, bijzonder en leerzaam gesprek. Met ‘leermomenten.’ Leermomenten. Ik heb het een paar keer moeten horen op die twee dagen maar heb er meer gehad.
‘Jaaa!. Ik heb ook nog in dat klooster geslapen. Hoe is het met Iman? Met Frank?
‘Louis, Doe je ook de groeten aan John? Daar heb ik nog les van gehad!’ Hoe is het met Ruud?’ En met Rudy?’

‘Dertien politieagenten en één burger gaan op reis.’
Nee, het is geen titel van een jongensboek. Maar het gaat wel over avonturen. Tijdens de laatste dag wordt er veel over dromen en wensen gesproken. Het valt me op dat er heel veel politieagenten uit mijn groep zijn die dromen van grote wereldreizen. Hier en daar komt een cruiseschip voorbij en om de hoek. Zelfs de politieman uit de haven van Rotterdam ziet dat wel zitten, na zijn lange loopbaan in de haven en op het water. De twee scholingsdagen over loopbaanperspectief zijn eigenlijk ook een soort voorbereiding voor een grote lange reis. Een wereldreis. Misschien een laatste reis. Waar het naar toe gaat en wanneer de trein vertrekt staat bij sommigen nog niet helemaal vast.

‘Dertien politiemannen en één burger spreken af dat ze elkaar over vijf jaar weer gaan ontmoeten.’
Nee, dat is géén titel van een sciencefictionboek want we gáán elkaar over vijf jaar weer ontmoeten.
Om te kijken wat er van ieder is geworden. Hoe het met de reis is, of er al vertrokken zijn en of er plannen, dromen en wensen zijn uitgekomen of uitgevoerd.

Bij het afscheid bekijk ik mijn medecursisten met andere ogen. Het lijkt wel alsof ze de omgeving met mij daarin meer als gewone mensen bekijken. En ik op mijn beurt kan al een beetje scannen. Zoveel verschil is er niet tussen ons. Zoals ze zijn gekomen, vertrekken ze weer. Op reis naar hun plaatsjes, enkele van die plaatsjes herinner ik me van de aardrijkskundelessen op de lagere school.
Een voor een schud ik de politiemannen de hand, alleen de bijzondere Amsterdamse politieagente krijgt er drie zoenen bij. Dat heeft ze wel verdiend.