Piepbeestjes

Als ik vroeger een meisje mee naar huis nam, gingen we vaak eerst even beneden zitten. Bij mijn ouders in de woonkamer. Gewoon uit goed fatsoen. Eigenlijk trok ik haar het liefst zo snel mogelijk aan d’r haren mee naar boven, maar ik wilde een nette jongen zijn. Eerst een colaatje. Babbeltje. En maar wachten op het juiste moment voor ‘zullen we naar mijn kamer gaan?’ Natuurlijk schaamde ik me wel een beetje. Maar ik kon ze moeilijk allemaal verstoppen. Het was nou eenmaal mijn hobby om piepbeestjes te verzamelen. Dus dan komt zo’n meisje mijn kamer binnen, kijkt om zich heen en ziet overal eendjes, muizen, harmonicapoppetjes, disneyfiguren, olifanten. De een nog mooier dan het ander. Vond ik dan hè. Wat het meisje dacht, weet ik eigenlijk niet. Sommige meisjes pakten er eentje en knepen er in. ‘Piepen ze allemaal?’

Dat deden ze. Als een piepbeestje niet piepte, was het voor mij geen piepbeestje. Ik heb in die tijd veel rommelmarkten afgelopen. Piepbeestjes met een bepaald merkje in de rug waren zeldzamer dan anderen. Ik kreeg er een neus voor. En oren. Als mijn moeder op de rommelmarkt een piepbeestje zag, kneep ze erin en ik kwam er aan. Binnen geen tijd stond mijn kamer helemaal vol rubberen stripfiguren.

Ik heb er toen nooit zo bij stil gestaan, maar achteraf gezien heeft deze hobby me natuurlijk een boel seks gekost. Ik had ook meestal korte relaties. Meisjes zagen mijn kamer, we praatten wat, kusten een beetje, maar daarna was het meestal snel gepiept. Mijn beste vriend had een Heinekenkamer. Ik denk dat dat voor meisjes toch wat prettiger neukt. Hij gebruikte rubber dus op een heel andere manier dan ik.

Toch is het uiteindelijk goed gekomen met mij. Na een paar jaar verkocht ik alle piepers aan een andere verzamelaar. Ook mijn vrouw gelooft in mijn genezing, want af en toe laat ze mij een piepbeestje kopen voor de hond. Tijdens zwakke dagen ligt er soms drie dagen een Mickey Mouse op de autostoel naast me. Maar uiteindelijk geef ik hem altijd aan de hond.