Pijn

Als hij binnen komt, staat ze blij op om een kop koffie voor hem te maken. Een gewoonte die er is ingeslopen, sinds zij zelf niet meer werkt. Ze heft haar hoofd op voor een kus, maar tot haar afgrijzen krijgt ze een kusje op haar voorhoofd. Ze kijkt naar hem. Zijn ogen staan als glazen blauwe knikkers in zijn hoofd. Ze voelt haar maag letterlijk in één krimpen als zij zijn “zwarte” aura door het huis voelt verspreiden. Hij kwam uit een groot en druk gezin. Zijn vader zwaaide daar met strakke hand de scepter. Zijn moeder kon het grote gezin van acht kinderen niet aan. Als zijn vader uit zijn werk kwam, werd er een opsomming gegeven van wie stout en ongehoorzaam was geweest. Zijn vader trok dat dan recht, met riem of schoen.
Tot aan zijn vijftiende plaste hij in bed. Zijn vader kwam hem iedere nacht controleren of hij nog droog was. Dat was zelden het geval. Ruw werd hij dan wakker gemaakt en kreeg slaag, veel slaag, want een jongen van vijftien plaste niet meer in zijn bed. Later zou hij tegen haar zeggen: “Die klappen vergeet je, maar die ogen die je vertellen dat je niets waard bent, die gevoelloos en hard staan, die vergeet je niet meer.”

Hij wilde kinderen, maar was bang dat hij ze net zo zou behandelen als dat zijn vader hem had behandeld. Hij vroeg haar of ze sterk genoeg was om hem tegen te houden, als ze die trekjes bij hem zou opmerken. Hij liet haar beloven dat ze hem zou stoppen, als het zover zou komen.
Hij kreeg kinderen, stapelgek was hij op ze. Liep met ze in het bos, vertelde ze over de natuur, legde ze ’s avonds op bed met een verhaal over de mooie blauwe fee. Een betere vader hadden ze zich niet kunnen wensen.

Ze heeft tot hun pubertijd nooit hoeven ingrijpen, hij had zichzelf onder controle. Hij was net als zijn eigen vader driftig, maar dwong zichzelf om rustig te blijven of liep de deur uit om af te koelen. Twee of drie keer moest zij uit voorzorg tussen hem en een schreeuwende puber springen.
Alleen die blik in zijn ogen, die deed haar aan die andere ogen denken. De kinderen zijn niet bang voor die blik, sterker nog, één heeft dezelfde blik als hij boos is, koud, dood, gevoelloos, vol met haat.

Zij heeft haar handen vol aan hem en aan hun relatie gehad. Hij dacht het allemaal te hebben verwerkt. Maar de tijd heeft hem ingehaald. Zwaar depressief heeft hij op de spoorbaan gelopen. ’s Nachts gilde hij uit angst het huis wakker als de ogen van zijn vader weer verschenen. Ze overwonnen alles, hun liefde voor elkaar leek sterk genoeg te zijn.

Nu, na al die jaren, voelt zij de wonden pas, die door toedoen van zijn jeugd, haar zijn toegebracht. Zij trekt die blik niet meer, de ogen van zijn vader hebben haar ingehaald.