Pim en Johan 7

Pim stond buiten. Zijn bruine ogen hield hij strak gericht op de gevel van Johan’s huis, wachtend op de geringste beweging. De gordijnen waren gesloten, de kleine voortuin lag er mistroostig en verloren bij. Hij ritste de sluiting van zijn jas wat meer omhoog, de kou trok onverbiddelijk langs zijn benen naar boven.

Hij moest die Johan spreken, onmiddellijk.Want wat het ook was, over welk kunstje of kracht hij beschikte, hij wilde er meer van weten. Eigenlijk had hij wel gevoeld dat er iets bijzonders was aan Johan. Door zijn leven heen had hij zich het talent eigen gemaakt om mensen te kunnen doorgronden. En Johan was anders. Dat was hem meteen al opgevallen.

Zijn gedachten gingen terug naar zijn eerste schooldagen in Innsbruck. Hij was nog maar zes jaar en de taal niet machtig. Alle leerlingen droegen een uniform en stonden in de houding toen de leerkracht het klaslokaal betrad. Zijn zwaktes kwamen al snel aan het licht en werden niet getolereerd. De lat daalde regelmatig op zijn achterste neer en zijn klasgenoten verbeterden hem ruw. Tot hij een van hen werd en was. Hard en meedogenloos.

Hij leerde de taal. En sloeg Hermann, een gedrongen sproetige pestkop met een hard gezicht, tegen de grond. Hermann huilde niet, was ook niet boos. Hij feliciteerde hem met zijn zojuist hervonden moed en zelfvertrouwen.
‘Ik wist dat je het in je had,’ sprak hij,  zijn brede mond vertrekkend in een lach,waardoor zijn onregelmatige rij tanden zichtbaar werd. Hermann diepte uit zijn zak een stuk Metworst op en bood hem een stuk aan. Tegelijk zetten ze hun tanden in het taaie stuk vlees. Het smaakte verschrikkelijk, maar Pim vertrok geen spier. Het beklonk hun vriendschap.

Wist hij maar zeker of Johan van hetzelfde hout gesneden was. Ergens vermoedde hij dat er iets volslagen verschilde van het gebruikelijke, en dat wilde hij onderzoeken. Er klonk geluid bij de voordeur van het huis en hij veerde op. Haastig stelde hij zich verdekt op achter de bosjes bij de buren. Johan mocht niet aan hem ontsnappen. Daar had hij te lang voor gewacht.