Pim en Johan 8

Sofie Bodifee stond als versteend bij de deur. Verward keek ze toe hoe ze eerst Johan en later Pim van het plein zag hollen. Ze had gezien dat deze laatste zojuist een eind boven de grond zweefde, een absolute onmogelijkheid. Twaalf- jarige jongens zweefden niet boven schoolpleinen en als zij meende van wel, dan was er iets mis. Met haar zelf, welteverstaan. En toch, ze had het gezien.

Ze fronste haar voorhoofd, sloot de deur af en keek naar boven. De lucht zag er onheilspellend uit. Ze huiverde, niet zozeer vanwege de kou, maar door iets anders en ze kon niet plaatsen wat het was. Ze dacht aan Bram, hoe zou hij reageren als ze hem zou vertellen over de zwevende jongen uit Oostenrijk? Hij zou schamper lachen en vragen of ze wel nuchter was.

Bewijs moest ze hebben. Niet alleen om zichzelf ervan te overtuigen dat hetgeen ze gezien had op waarheid berustte, maar ook om Bram te bewijzen dat één van deze  jongens vliegen kon. Want ze had Pim zien zweven toch? Zin om naar haar lege spartaans ingerichte appartement te gaan had ze niet. Ze had er niets te zoeken. Elke avond die ze daar spendeerde, maakte haar nog meer verveeld en ongelukkiger dan zij al was.

Ze besloot om naar het huis van Johan te gaan. Op de een of andere manier leek het een plausibele zet. En als ze daar aankwam zou ze eens poolshoogte gaan nemen. Misschien zou ze aan kunnen bellen met één of andere smoes. Als juf was dat volkomen normaal. Ze had de moeder van Johan nooit ontmoet, de vader was overleden. Misschien werd het wel tijd.Tijd voor een ontmoeting.Tijd voor wat opschudding. Wie weet zou ze de relatie met Bram zo wel kunnen verstevigen, misschien zou hij zo opgewonden zijn over haar veldwerk dat hij definitief voor haar, Sofie Bodifee, zou kiezen. Misschien zou hij haar dan niet langer zien als de saaie bijslaap, de tweede keuze.

Misschien, maar misschien ook niet. Ze moest deze zaak voorzichtig aanpakken, zoveel was haar duidelijk. Op straat was geen hond te bekennen. Des te beter. In het donker kon ze zich gemakkelijker en min of meer ongezien voortbewegen. Ze naderde het huis van de familie Raggers. Er stond een donkere gestalte, verdekt opgesteld bij de bosjes van de buren. Pim!